سِنڌوءَ تي لامارا آھن
پنھنجا دريا وڪڻي ھاڻي سنڌوءَ تي لامارا آھن
ڪالاباغ اَڏڻ وارن جا اندر ڪيڏا ڪارا آھن
ماريا ڪوھه اُنھن کي مارين، ھي به ته ڪنھن جا پيارا آھن،
ڪنھن جي چھري جا چنڊ آھن، ڪنھن جي اک جا تارا آھن.
وسري ويئڙيون سڀ وڄائُون، لھرين ساڻ لھان ٿي لائون،
وِچَ سِيرَ ۾ آھيان آئون، ڪيڏا ڏور ڪنارا آھن.
سُورَ اٿم سيني ۾ ڪيڏا، ڪوھ پڇين ٿو سَرتا! جيڏا!،
ايڏا ايڏا ايڏا ايڏا، جيڏا اُڀ تي تارا آھن.
ڀوڳي به چڪا آھن ڪافي، سنڌين کي ڪا ملندي معافي،
سياستدان اديب صحافي، ڪامورا وس وارا آھن.
سڀ رستا شھر اچڻ وارا، اھڙا جھڙا اُڀا ڪاوا،
ڳوٺ وڃڻ وارا سڀ رستا، چانڊوڪيءَ جا چارا آھن.