شاعري

ھوا جي سامھون

ھي ڪتاب نامياري شاعر امداد حسينيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. سحر امداد لکي ٿي:
”مان امداد کي امداد سان ئي ڀيٽيندس، امداد جي شاعري جا گوناگون ۽ ڪڏھن ڇرڪائيندڙ ۽ انوکا موضوع، ھن جي شاعري جو سھڻو سٽاءَ، ھن جو الڳ ۽ نرالو اسٽائيل، ھن جو بيحد منفرد ۽ جاندار ڊڪشن (Diction) ھن جي شاعريءَ جي نغمگي ۽ اھنگ، ھن جي شاعري جو لوچ ۽ رس، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود رومانويت جو رنگ، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود آفاقيت جو رنگ، صرف امداد جو ئي، صرف امداد وٽ ئي آھي. امداد حسينيءَ جي شاعري جو يڪتا رنگ نه ھن کان اڳ ۾ ڪنھن جو ھو، نه ھن وقت ڪنھن جو آھي، نه ئي شايد ھن کان پوءِ ڪنھن وٽ ھوندو. بحيثيت شاعر امداد ايڏو ته ڳوڙھو ۽ گهڻ رُخو آھي: جو اسين ھن کي پنھنجي آساني خاطر ڪنھن ”فارمولي“ ۾ قيد نٿا ڪري سگهون.“
Title Cover of book ھوا جي سامھون

سنگسار

بي ريت
بي رواج
ھيءُ سماج
ڪٺور
بي احساس
انسان (حيوان ! پر نه حيوان کان به ڪِريل)
انھيءَ بي ريت، بي رسم، بي رواج
سماج جو ٺيڪيدار
رات جي انڌيري ۾
پنھنجي پاپ جي ڳٺڙي
گند جي ڍير تي اُڇلي
پٿر ميڙڻ ھليو ويو

۽ جڏھن
صبح جو سج اُڀريو
تڏھن
اُن ڏٺو
گندگيءَ جي ڍير تي
تازو ڄاول ٻار
آڱوٺو چوسيندڙ
ھونگڙيون ڏيندڙ
جنھن جي ڪن ۾
نه ڪنھن ٻانگ ڏني
نه ڳل تي پَپِي

پوءِ
ماڪوڙن ۽ مکين وانگر
ماڻھو مڙيا
کير جي بوتل بدران
ھٿن ۾ پٿر کڻي

پھريون پٿر
پاپ جي ٺيڪيدار ھنيو
پوءِ پٿرن جو مينھن وسڻ لڳو
۽ ڪوبه نه ھو انھن کڄندڙ ھٿن کي روڪڻ وارو
۽ انھيءَ چوڻ وارو ته
“پھريون پٿر اھو ھڻي
جنھن ڪڏھن ڪو گنآھه نه ڪيو ھجي!”

ھا، ڪوبه نه ھو
ھجي به ھا
ته ماڻھوءَ پاڻ کي پاڪباز ثابت ڪرڻ لاءِ
پھرين کيس ئي سنگسار ڪن ھا!

۽ اخبارون
ڪوڙ ڪٿائون
ڇپجنديون رھيون
ته ڪنھن ڪارو حاشيو ھنيو
ته ڪنھن ايڊيٽوريل لکيو!

۽ رستن تي
ٽريفڪ جو سيلاب ائين وھندو رھيو
۽ ڏينھن جي نُور
شھر جي ماڻھن جي
ٻُوٿ تي ڪارنھن ملي ڇڏي ھئي!