دانُ – وردانُ
۽ جھڙ به سھي
۽ ڏيو گُلُ سھي
طاق ويران به سھي
ٻاھران در جي گهڻو لُڙ به سھي
آءُ حيران پريشان سھي
ھوءَ چي ٿي ته : “ڪڏھن
سجُ حيران پريشانُ نه ٿيو – ڇا به ٿپو
سجُ جڏھن
سونَ جي ٿالھه مان مُٺيون ڀري اُڇلائيندو
ڪرڻن جون کنڪ دار اشرفيون ايندو
ڪنھن به مت ڀيد بنان
جنھگ ۽ جَھر
بحر ۽ بَر
ڳوٺ ۽ شھر
سڄي سنڌ مٿان
پوءِ سڄي عالم تان
پھريان ڪنوارا ڪرڻا
جيئن ورکائيندو مٺيون ڀري
ڪرڻن جو کنڪ دار اشرفيون سانولَ
تيئن ئي پاڻ ٻئي
جهول جهلينداسين سڃينداسين اکيون اوڀر ڏي
پھريان پھريان ڪنوارا ڪِرڻا
پوءِ اھو دانُ سھي
پوءِ اِھو وردانُ سھي!”