اکڙيون ڳڙکين جيان
مون وٽ ھڪڙي سٽ لکي پئي آھي صدين کان
تنھا آھيان، ملين ته جيڪر دوھو بڻجان ھا
ننگي اُڀ کي ھٿَ نه آھن، بستر ڍڪي ڇا سان
گهاٽا وڻ پاڙان پٽجي ويا، منھنجي رستي مان
ڪارونجهر جي ڪورَ مٿان، آھه ٽھو ڪيو مور
ساڳي گونج اچي ٿي گجندي، گاج کير ٿر تان
ڪيچ وڻڻ ڏي ويندي سسئي، پڇيو مروئن کان
وِندر جي ھن واٽ مٿي ڪٿ، آھه ادا ڪا ڇان
ٻانھن ۾ ٻل ناھي ڇاھي، ھيڻو ناھي ھان،
جان جان جيءَ جُسي کي جوکو، تن تانگهي تان تان
سجُ سڙي ته اھائي آھي، ڪانون جي ڪان ڪان
چنڊ اولڙو ڏسي کوھ ۾، ڏيڏر ڪن ٽان ٽان
پيٽرول کي ھٿ سان ھاري، تيلي ڏيکاري
ٻوٽي بدران گُلشن ٻاري، کيج کٽيو ھو اُن
ڄِڀَ ڄڀيون ۽ اُماڙ اکيون، دانگيءَ جھڙي دل
ٿوھر – ھٿ ۾ امرت بدران، زھر ڀريل ھو ٿان
ڌرتيءَ ڪنوار مٿان ڦُل چونڊي، سُورج لھندو لان
اوڀر پاسي اُپٽي رکجو، اکڙيون ڳڙکين جان