ھڪ شاعر جو موت
سلپنگ پلز کائڻ کان اڳي مان سوچيان ٿو
ته پنھنجي وقت جو شيڊول ٺاھيندس سڀاڻي کان
سويري صبح جو اُٿندس
۽ پھريائين ڌڻيءَ جو نانءُ ڳِنھندس
اُنھيءَ کان پوءِ لکڻ ويھندس
ڪويتا ڪائي لکندس
ڪويتا ڪونه لکندس، بلڪه ڪوئي نظم لکندس
(ڪويتا جئن ته ھندي شبد آھي
جيڪو ڪاڻيءَ اک ۾ ڪنڊي جان ڇپي ويندو
چُھي ويو آھه ڪوڙ ۽ مصلحت جو مس – چٽو جنھن اَک جو پاڻي!)
نظم ۾
غدار کي غدار ھرگز ڪونه لکندس
ڇو ته اُن جي ڀاءَ، چاچي،
سوٽ يا ماسات، مامي يا . . . پُٽيلي
جي ھٿن جي رينج ۾ آھي ڳچي منھنجي
۽ ھو منھنجو قلم مون کان کسي
منھنجي ئي سيني ۾ ٽنبي ڏيندو!
نه ڪو قاتل کي قاتل
نه ڪو مقتول کي مقتول لکندس
( ڇو ته قاتل پاڻ ئي مصنف جي چوغي کي سنڀاليندو
عصا بردار جي ڪڍ عدل جي ڪرسيءَ ڏي وک وک ٿو اچي وڌندو!)
جو پنھنجي ئي گهٽيءَ ۾
پنھنجي گهر آڏو
بنان ڪنھن ڏوھ جي ماريو ويو ھو
(اِھو ڇا ڏوھ گهٽ آھي ته ھو ڌرتيءَ جو پُٽ ھو!)
اُھو منھنجي لکڻ سان ڪونه جِي سگهندو!
سليپنگ پِلز جي لپ ٿو ڦڪيان
۽ سوچيان ٿو
ته پنھنجي وقت جو
شيڊول
ٺاھيندس – سڀاڻي – کان
س ڀ – ا – ڻ ڻ . . .