ترياق
اي صبا!
ديس وارن کي ڏِجئين منھنجا سلام
وڏا ڀاڪر وجهي ۽ عرض ڪجئين منھنجا نياز
۽ اِھو پيار مان پيغام ڏجئينِ
ته متان ٿين ملُور
ته مٿان ٿين اُداس
دل نه لاھين ڪڏھن
نه ڪي ڳوڙھا ڳاڙين
نه گريبان ئي ڦاڙين
مَ ڪي رُونِ رڙن
اِھو چئجين ته بس ڄاڻ تي زنجير ٽُٽي
درِ زندان ٿو کُلي
ڄاڻ ٿي ھِير گُھلي
ڄاڻ ٿي باک ڦٽي
۽ ٿئي سُرھاڻ سجاڳ
ڄاڻ ٿي رات کُٽي
رنگ جو مُرڪي ٿو سُھاڳ
مسڪرائيندو سحر جھومندو ۽ ڳائيندو اچي
جنھن جي پيشانيءَ مٿي
سجَ جو جھومر پيو جھرڪاٽ ڪري
اِھو چئجين ته ھِن مقدس جي سواگت خاطر
راڄ ۽ ڀاڳ ڌڃاڻيون ۽ ڌڻي
ھار گلابن جا کڻي
شاھي رستن تي اچي جمع ٿين
ڳيت ڳائينِ، نچن
ڇو ته ھي صبح درخشان ۽ حسين
پنھنجي دلدار اُميدن جو اثر ئي آھي
پنھنجي محبوب تمنا جي نئين ڪنوار جو سھڻو سپنو
سرفروشن جي شھادت جو ثمر ئي آھي
جان نثاريءَ جو پيارو تحفو
حاصلِ خونِ جگر ئي آھي!