اِھا باھ
۽ اسان کي تنھنجي مرڻ تي
ائين پنھنجي بآھه ۾ ٻرڻ تي
جنھن کي وڏ ڦڙو به نه ٿو وسائي سگهي
ڇو ته اھا ٻيلي جي بآھه ناھ
جيڪا تيز ھوائن ۾
ڏارن گسڻ سان لڳندي آھ
اِھا ته جوالا واري به بآھه ناھ
اِھا ته چُلھه ٻرندڙ به نآھه باھ
جنھن تي ممتا ماني پچائيندي آھ
۽ چوڌاري ويٺل اڌ اُگهاڙن ٻارڙن جا
چھرا تپي لال گلال ٿي ويندا آھن!
اِھا ته ڪروڌ جي بآھه آھ
جنھن ۾ رڳي ڄَر ھوندي آھ
ڄَر، جا ڄيرو ڄراٽي ڇڏيندي آھ
جنھن ۾ نه دونھون ھوندو آھ
نه ئي روشني
ھا روشني
جيڪا ڪنھن ڀٽڪيل، ٿڪل ٽُٽل
اڃايل، بُکايل مسافر کي
پري کان ڏيکاري ڏيندي آھ
پاڻ ڏانھن سَڏيندي آھ!