شاعري

ھوا جي سامھون

ھي ڪتاب نامياري شاعر امداد حسينيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. سحر امداد لکي ٿي:
”مان امداد کي امداد سان ئي ڀيٽيندس، امداد جي شاعري جا گوناگون ۽ ڪڏھن ڇرڪائيندڙ ۽ انوکا موضوع، ھن جي شاعري جو سھڻو سٽاءَ، ھن جو الڳ ۽ نرالو اسٽائيل، ھن جو بيحد منفرد ۽ جاندار ڊڪشن (Diction) ھن جي شاعريءَ جي نغمگي ۽ اھنگ، ھن جي شاعري جو لوچ ۽ رس، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود رومانويت جو رنگ، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود آفاقيت جو رنگ، صرف امداد جو ئي، صرف امداد وٽ ئي آھي. امداد حسينيءَ جي شاعري جو يڪتا رنگ نه ھن کان اڳ ۾ ڪنھن جو ھو، نه ھن وقت ڪنھن جو آھي، نه ئي شايد ھن کان پوءِ ڪنھن وٽ ھوندو. بحيثيت شاعر امداد ايڏو ته ڳوڙھو ۽ گهڻ رُخو آھي: جو اسين ھن کي پنھنجي آساني خاطر ڪنھن ”فارمولي“ ۾ قيد نٿا ڪري سگهون.“
Title Cover of book ھوا جي سامھون

پٿر تي شيشو اُڇلايو

وڃي پيو سڀ ڪجهه ٺڪرايو
توتي روح ڏنو جو رايو

چُپ چُپ نه رھو ڪجهه ڳالھايو
پٿر تي شيشو اُڇلايو

ڳالھائڻ لئه جي ڪجهه ڪونھي
ورجايل ڳالھيون ورجايو

منھنجو ڪوئي گهر ڪونھي ڪو
مون کي ھُن جي گهر پھچايو

جيڪو ٿيڻو ھو سو ٿي ويو
ھاڻ اوھين ڇا ٿا سمجهايو

چوڏھينءَ جي چانڊوڪي آھي
راڻو ڳايو راڻو ڳايو

پنھنجي حالت تي کِل آئي
رئڻ گهريم پر رئڻ نه آيو

سنڌيءَ ۾ ھڪ چوڻي آھي
لايو ٿيندو آھه سجايو

ديپ جلايو ديپ جلايو
اوندآھه منجهان جان ڇڏايو

دل جي در تي ٺڪ ٺڪ ٿي ھئي
ڪير آيو ڇا ڪير نه آيو

ھي رستو ساڳيو رستو آھي
جنھن تان ڪالھه موڪلايو

امداد به ڪو ماڻھو آھي
ڪنھن ھي آھي ھُلُ ھُلايو!

رَتُ سمورو روئي ڇڏيو
ھڪڙي ھڪڙي بُوند بچايو

روشنين ۾ پنھنجو پاڇو
ڏاڍو ڳوليم ھَٿُ نه آيو

ڪير ملھائي يا نه ملھائي
ڌرتيءَ پنھنجو پاڻ ملھايو

ھونئن به واندا ڪونه ھئاسين
اڄ ڪجهه آھي سُور سوايو

سڀڪجهه سستو ڏئي اسان ٻن
پيارو پيارو پُور پِرايو

ڪوي چئي ويا ڪوتائن ۾
عشق بنان سڀ آھه اجايو