تنھنجو ھُجڻ
تنھنجو ھجڻ، ھجڻ آ، ويسآھه زندگيءَ ۾
اڌ رات جو ڪوي ڪو، ڪوتا لکي رھيو ھو
ڪيڏا سُٺا لڳا پئي، اوراق روشنيءَ ۾!
ھر لُڙڪ مُرڪَ ڀاسي، ھر مُرڪَ لُڙڪ ڀاسي
غم ۾ لڪل خوشي آ، ھر غم لڪل خوشيءَ ۾
ڄائس جتي پليس مان، نِپَنس وڏو ٿيس مان
اڄ وائڙو پريشان، اُن ڳوٺ جي ڳليءَ ۾
اڌ اُپٽيل اکين سان، تنھنجي اڳيان اِئين مان
اوندآھه مان اچي جئن، ڪو تيز روشنيءَ ۾
رت – لڙڪ – مَس سان مان، اُن لئه لکان مان
جنھن قوم آھه وِڪيو، اِتھاس کي رَدِيءَ ۾!