رت سين ريٽا ڳيت
لِک نه اھڙو ليکُ، لِک نه جنھن ۾ لوءِ جي
تِکَ نه جنھن ۾ تيکُ، سِڄُ سڀاڻي جو ڪري
ليک نه اھڙو لکُ، ساک نه جنھن ۾ باک جي
سِٽَ اُھائي سِکُ، سُک آڻي جا سنڌ تي
ليکي ساڻ لکيوءِ، ليکڪڙا جو ليکڙو
سڄي ڄمار سِکيوءِ، ڪاڳر کي ڪارو ڪرڻ
ليکڪ ايئن نه ھوءِ، لفظ لکي جو لُڙ ڪري
اِي ڪانيرو ڪوءِ، چُلڙ چُڻي جو چُھنچ سين
رَت سين ريٽا ڳيتَ، ھيڊي رُتِ رچيام جي
من سي اي من ميتَ، چپَ چُمن تنھنجا ڪڏھن
ڪيڏا وادَ وِوادَ، ڪَچُ ڪري ٿو سَچَ تي
اَڄُ ته اي امداد، ھِڪ ھِڪاڻي ٿي وڃي
گروي ذھن ضميرُ، لوئي جو نيلام گر
خنزيري ته خميرُ، تو ۾ ڄائي ڄَمَ کان
خائن ۽ خنزيرُ، ڄڻُ ڪُڄڻ ھڪ ماءُ جو
نيڻ – نياڻ نه نيرُ، رَمق نه ڪائي روح ۾
ڪڏھن ڇپبي ڪانه، ڇاھيءَ منھنجي ڊائري،
ان ۾ ڇا ڇا ڇا نه، لکيم لال لھوءَ سان
ڪوبه نه آس نه پاس، ساڄن سين سڄڻيءَ سوا،
سرھا سُواسَ سنداس، ويڙھيل وجود واس ۾