بودو
اڃا وچولي وهي جو آهي پر چڪائي پوڙهن کان به گهڻي ڪندو آهي، اسان جي دوڪان جي سامهون قاسم بروهي جو ٺيلهو بيٺل آهي ۽ ڀر ۾ وري رئيس پريل پيرزادي جا ٻه گاڏا، آلو ٽماٽي ۽ بصرن جا لڳل آهن.
هڪ ڏينهن صبح جو بودو ڇلي کڻي اچي قاسم بروهي جي ٺيلهي تي بيٺو ۽ ڀاڄين جا اگهه چڪائڻ لڳو، قاسم کيس سڃاڻيندو هو، ڏسندي ئي چيائينس:
“ڪاڪا اڄ مال به تازو ۽ سٺو اٿئي ۽ اگهه به ڪو وڏو ناهي ٿيو، پٽاٽا 50روپيه بصر 70 ۽ ٽماٽا 30 روپيه ڌڙي آهن.”
بودو ڪٿي ٿو مڙي، ٺيلهي واري کي چيائين:
“”ڏهه ڏهه روپيا ڇوٽ ڏيندين ته پوءِ سڀني مان ڌڙي ڌڙي تور.”
قاسم بروهي، اڳم ته اگهه گهٽ ڪرڻ لاءِ تيار نه پئي ٿيو پر نيٺ دوڪانداري ڏيکاريندي چيائين: “دادا توکي پنج روپيه ٻيا به ڌڙي تي ڇڏيان ٿو هاڻي تنهنجي مرضي.”
بودو، اگهه گهٽ ڪرائي، دل ئي دل ۾ ڏاڍو خوش ٿيڻ لڳو، ڀاڄيون تورائي، گهر ۾ زال جي اڳيان اچي رکيائين- اڄ جمعو هو کيس دوڪان تي وڃڻو نه هيو، رسوئي لاءِ زال کي چئي وڃي ڪمري ۾ ويٺو.
سگهڙ عورتون گهر ۾ آندل هر شيءِ کي ڏسي وائسي صاف ڪري پوءِ هنڌيڪو ڪنديون آهن. هوءَ به سڀني ڀاڄين کي جدا جدا باسڻن ۾ چونڊيندي رکندي ويئي ۽ انهن مان جيڪي خراب ۽ ڦٿل هيون سي ڌار پئي ڪيائين- ڪم کان فارغ ٿي، هن مڙس کي سڏيو:
“اڙي! هي ڦٿل ڀاڄيون ٻاهر وڃي گانئن کي ڏئي اچ.”
بودو ڪمري کان نڪري جيئن ورانڊي ۾ آيو ته ڦٿل ۽ خراب ڀاڄين جو هيڏو ڍڳ ڏسي وائڙو ٿي ويو ۽ چپن ۾ ڀڻڀڻائيندي چيائين:
“مار! دوڪاندار ته اڳيون پويون حساب چڪتو ڪري ڇڏيو.”