پيار ۽ مذهب
“نرملا! خبر ناهي مونکي تنهنجي مرڪ کان ڇو ڊپ ٿيندوآهي، لڳندو آهي اها مرڪ مونکي ڳڙڪائي ويندي.”
“صبر ڪر، اڃا منزل گهڻي ڏور آهي، رجعت پسندن جهڙيون ڳالهيون نه ڪر.”
“آئون شاعر ماڻهو، ناستڪ ۽ دهريو ليکڪ، پنڊت کي مڃيان ئي ڪو نه، تون گياني ڌياني ڌرمداس جي سپتري- اهو لگن ڪئين ٿيندو؟”
موهن کيس تڪيندي چيو.
“سڀ ڪجهه ڄاڻندي ته توسان وچن ڪيو هوم، موجوده دور ۾ شين ۽ قدرن جي حقيقت وارو تصور بلڪل ختم ٿي چڪو آهي پنڊت ۽ پوڄاري ته پاڻ صدين جي نشانن جو نقل ڪندا پيا اچن اسان جو گڏ جي گذارو ٿي ويندو.” نرملا فلسفياني انداز ۾ سمجهائيندي چيو.
موهن هار مڃيندي چيو:
“سمجهيم... ٻئي آزاد آهيون، پکين جيان پيار ڪري زندگي گذاريندسين.”