پهرئين چاهت
تڏهن آئون سورنهن ورهين جو هٺيلو، ڦڙتيلو ۽ شرميلو ڇوڪرو سمجهيو ويندو هوس، اسپتال جون نرسون، دايون ۽ ڊاڪٽرن جي بنگلن تي ڪم ڪندڙ مايون ۽ ماسيون سڀ مونسان اکين ئي اکين ۾ ڳالهائينديون هيون ۽ منهنجي رويي توڙي ڪردار جي باري ۾ ڪنهن سان شڪايت به ڪونه ڪنديون هيون.
فيميل وارڊ ۾ اسٽيٿسڪوپ (Stethoscope) منهنجي ڪنن ۾ وجهي، هڪ ڀيري مريضه جو سينو چڪاسڻ لاءِ، جڏهن شيرين، منهنجي پٺيان بيهي چڪاسڻ جو طريقو سمجهائي رهي هئي، ته اوچتو سول سرجن وارڊ ۾ اچي پهتو. اها ماجرا ڏسي، هو برداشت ڪرڻ بدران اٿلي پيو ڏاڍي ڪاوڙ ۾ شيرين کي چيائين:
“پٽ کي ڊاڪٽري پئي سيکارين!! ”
“ها، اسان جي غير موجودگي ۾ سڀ ڪم اهوئي ته سنڀاليندو آهي سر.” شيرين وراڻيو.
سول سرجن ڀر ۾ بيٺل هڪ وارڊ بواءِ کي مونڏانهن اشارو ڪندي چيو.“تون وڃ ۽ حميد حجم کي وٺي اچ ۽ چوينس ته هن جا ڊگها وار ڪتري ننڍا ڪري ۽ پوءِ مونکي رپورٽ ڪر.”
ٻي صبح مونکي ٽي، بي وارڊ ڏانهن بدلي ڪيو ويو، پر شيرين، صبح جي چانهه پنهنجي ڊيوٽي روم ۾ مونسان گڏ پيئڻ جي عادي هئي. ٽڪوزي سان ڍڪيل ڪيٽلي، ڪيڪ ۽ بسڪيٽن سان ڀريل ٽري جڏهن سندس گهران ايندو هو ته هوءَ پهريون ڪپ ٺاهي مونکي ڏيندي هئي. اڄ به جيئن ئي چانهه پهتي ته هن ٽي بي وارڊ ڏانهن ماڻهو موڪلي مونکي گهرائي ورتو. منهنجي پهچڻ کانپوءِ سرهي ٿي چوڻ لڳي:
“چانهه پيئڻ جو مزو ته توسان گڏ ايندو آهي، تنهنجون ڳالهيون ڏاڍيون وڻندڙ ۽ تنهنجو خاموشي سان ڪم ڪرڻ جو انداز به ڏاڍو ڀائيندو اٿم، سچي ڳالهه اها آهي ته دايون ۽ مايون، مريض ۽ انهن جا سنڀاليندڙ سڀ تنهنجي ڪم کان ڏاڍا مطمئن ۽ خوش آهن. پر هن سرجن مئي کي ڪيرسمجهائي!”
مان پنهنجي ساراهه ٻڌي مسڪرايو ته ايتري ۾ تار گهرجي ڪارندي هڪ لفافي ۾ تار آڻي، شيرين اڳيان رکي، تار پڙهڻ کانپوءِ هوءَ ڏاڍي پريشان نظر ٿي آئي، مون کانئس پڇيو:
“ڇاجي باري ۾ تار آهي ڊاڪٽر؟”
ڪجهه سوچيندي هن چيو:
“تون پريشان نه ٿي، منهنجي ٽرانسفر سول اسپتال حيدرآباد ڪئي ويئي آهي ۽ اڄ ئي چارج ڇڏڻي آهي.”
“پوءِ ڇا ٿيندو ؟” مون جذباتي ٿيندي پڇيو.
“چارج ڇڏڻي ئي پوندي اها بدلي سول سرجن ئي ڪرائي آهي، شروع کان ئي هن جو ورتاءُ انساني گهٽ پر جنسياتي وڌيڪ هو. آئون هلي وينديس پر هن جي اڳيان ڪو نه جهڪنديس هي ماريو پاڻ کي سمجهي ڇا ٿو!!”
پوءِ هوءَ چارج ڇڏي هلي ويئي هميشه لاءِ...! آئون جواني جي هٺيلي گهوڙي تي سوار، سوين سواريون هڪيون تڪيون بيٺل، پوئتي ڪنڌ ورائي ڪو نه ڏٺم، خبر ئي نه پئي، جواني موڪلائي ويئي، اٽڪل پنجاهه ورهين کانپوءِ هڪ ڀيري سنڌ جي سهڻي تاريخي شهر ميرپور ۾ شيرين جي خانگي اسپتال تي اچانڪ وڃي پهتس. سامهون ڪرسي تي چشمو پاتل هڪ باوقار چهرو ڏسي منهنجي دل جي دڙڪڻ تيز ٿي ويئي. پاڻ سنڀالي مخاطب ٿيم.
“مونکي سڃاڻو ٿا!!!”
هن چتائي ڏٺو ۽ پوءِ حيران ٿي اٿي بيٺي ۽ ڏاڍي پاٻوهه ۽ پنهنجائپ مان چيائين:
“پنهنجن کي ڪير نه سڃاڻيندو، پريم آهين نه !!”
سندس مک مان ماکيءَ جهڙا مٺا ٻول ٻڌي، آئون ڪرسي تي ويهي رهيس.