حادث حويلي
سندس زال اهو چئي اندر هلي ويئي:
“توهان ٻارن سان ملي وٺو تيسين مان توهان جي لاءِ چانهه ٿي تيار ڪريان.”
“ٺيڪ آ، اچان پيو .”
حسين چئني ٻارن حديث، اڪرم، دعوت ۽ ثمير کي ڀاڪر وجهي چميو ۽ پوءِ سندن اصرارتي گاڏي ۾ ويهڻ جي اجازت ڏيئي پاڻ ڪمري ڏانهن هليو ويو.
حديث ۽ اڪرم ٻئي حُسين جا ٻار هئا، جڏهن ته دعوت ۽ ثمير ڀاءُ جو اولاد هئا. چارئي ٻار ڄمار ۾ پنجن ۽ ستن سالن جا هئا.
حسين هميشه آفيس جي ڪم ڪار کان فارغ ٿي اڳ ۾ گهر ايندو هو، ڪجهه دير آرام ڪرڻ کانپوءِ ضروري ڪم ڪار لاءِ نڪري ويندو هو. هن اڃا چانهه پئي پيتي ته پڌر تي کيس باهه جا شعلا ڀڙڪندي نظر آيا. در کولي هو جيئن پريشاني ۾ ٻاهر آيو، ڇا ڏسي ته بجلي جي شارٽ سرڪٽ سبب گهر جو پورو پڌر باهه جي الن ۽ دونهي سان ڪاروٿي چڪو هو. هن جون وايون بتال ٿي ويون. بيٺل ڪار ۾ سندس چار معصوم جانيون تڙپندي ۽ سڙندي محسوس ٿيون، هن گهڻي ڪوشش ڪئي ته ڪار تائين پهچي پر دانهن ۽ ڪوشش جي باوجود، پاڙيوارن کيس ايئن ڪرڻ نه ڏنو هو لاچار ۽ ڪجهه نه پئي ڪري سگهيو.
جڏهن باهه وسائڻ جون گاڏيون ۽ واپڊا جا ملازم پهتا ته گهڻي دير ٿي چڪي هئي، ننڍڙن ٻارن جون آهون دانهون پتڪڙا هٿ پاڻ بچائيندي بچائيندي خاموش ٿي چڪا هئا. حسين ۽ سندس گهر ڀاتين مائرن ۽ ڀينرن جون ڪوڪون ۽ ڪوششون به کين بچائي نه سگهيون.
هو چرين جيان سڀ کي چئي رهيو هو.
“پندرنهن منٽ اڳ ۾ منهنجا ٻچا، منهنجي سيني سان چنبڙي، مونکي چمندارهيا، مان هڪ هڪ سان پيار ڪندي کين ڪار ۾ ويهاريو. مونکي ڪهڙي خبر ته جهٽ پلڪ ۾ اهڙو ڪلور ٿي ويندو!! ”
هواوڇنگارون ڏيئي روئيندو رهيو.
وزيرن مشيرن ۽ واپڊا جي اعلى عملدارن جي ڪوشش سان کيس معصوم ٻارن جي شهادت جو معاوضو ادا ڪيو ويو.
هو روئيندي چئي رهيو هو.
“اهڙو ته اڃا سڪو ئي پيدا ناهي ٿيو جنهن سان منهنجي معصوم ٻارن جوخون بها ادا ڪيو وڃي.”
نيٺ هن چيڪ وصول ڪيو.
حسين خوشحال، دل جو ديالو ۽ ڏاتار صفت شخص هو، کيس انساني رشتن ۽ ماڻهپي جي قدرن جي شناس هئي. هن وڏو فيصلو ڪندي چيو.
“معصومن جي شهادت واري جاءِ تي سندن نالن سان منسوب هڪ حويلي جوڙائيندس جنهن ۾ دنيا جي ٻارن جي رهڻ ۽ رکشا لاءِ جوڳو انتظام ڪندس، اهو يادگار ٻارگهر منهنجي دل جي ٽڪرن حديث، اڪرم، دعوت ۽ ثمير جي يادکي سدائين تازو رکندو ۽ انهي ياد گار جو نالو هوندو حادث حويلي.”