فقير
سائي بتي ٻرڻ سان گاڏي اڳتي وڌي ويئي گاڏي زوزاٽ ڪندي ڪورٽ کان اڳتي سنڌ يونيورسٽي اولڊ ڪئمپس جي سامهون مٺارام هاسٽل ڏانهن موڙ ڪاٽيو. اڳئين سيٽ تي گڏ ساڻس ننڍو پٽ سلمان ويٺل هو، گُهرندڙ ڇوڪري تي رحم کائيندي نرمي سان پيءُ کي چيائين:
“بابا! توهان ڏٺو ته هن جا ڪپڙا ڦاٽل ۽ ڏاڍا ميرا هئا- منهن مٿو به صاف نه هوس .”
ڊاڪٽر پنهنجي پٽ جي خواهش ۽ اڌمي کي محسوس ڪندي چيو: “ٻي ڀيري توهان جا لٿل ڪپڙا کيس ڏينداسين تون دلجاءِ ڪر.”
“پر بابا! توهان کيس نئين شرٽ ڇو نه ٿا خريد ڪري ڏيو.”
“پٽ ! هاڻي ته اسين گهڻو اڳتي نڪري آيا آهيون- ٻي ڀيري واعدي سان کيس پينٽ ۽ شرٽ وٺي ڏيندس.”
ڊاڪٽر گاڏي ڊرائيو ڪندو، تلڪ چاڙهي کان هيٺائون رستو وٺي صدر ڏانهن مڙي چڪو هو، پارڪنگ پهچي، ڊاڪٽر جئين ئي گاڏي کي بريڪ لڳائي ته اوڏي مهل اڌ جسم ڍڪيل هڪ ننڍڙي نينگريءَ جو هٿ خيرات لاءِ ڏانهس وڌي چڪو هو: “صاحب! ايڪ روٽي ڪا سوال هي.” ڊاڪٽر کيس ويهه روپيا هٿ تي رکندي ماني خريدڻ لاءِ چيو.
ڊاڪٽر گاڏي کان هيٺ اچي چڪو هو، هو پٽ سلمان سان گڏ جيئن ئي وڌيو ته پراڻن ڪپڙن ۾ ماءُ ڌيءَ خيرات وٺڻ لاءِ سندن سامهون اچي ويون. ڊاڪٽر فقيرن جو گهيرو ڏسي، پٽ کي ٻانهن کان وٺيو، جلدي جلدي روڊ ڪراس ڪري رش ۾ گم ٿي ويو.