چونئري جو ڏيئو
اڄ شادي ڏهاڙو هو، چونئرن ۾ رهندڙ مائٽن کي هن ڍئو تي ڀت کارايو، جهمريون هڻي، لاڏ ڪوڏ سان گهوٽ ڪنوار کي لانوَن لاءِ هڪ سينگاريل چونئري ۾ وٺي آيا- لانئون لهڻ کانپوءِ گهوٽ ڪنوار سانتيڪا ٿي ويٺا ۽ ڄاڃي آهستي آهستي چونئرو خالي ڪندا ويا.
چونئري جي هڪ پاسي اوندهه جي راڪاس کي ختم ڪرڻ لاءِ هلڪي پيلي لاٽ وارو ڏيئو ٻري، روشني ڦهلائڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو، ۽ ٻي پاسي سيج تي ٿر جو شرميلو مور ۽ ڊيل لگن لاءِ ويٺل هئا. موسم خشڪ، آسمان خالي ۽ بي آباد هو، پر چونئري ۾ ڪڪرن جا ڪڙڪا، کنوڻين جا چمڪاٽ ۽ خوشين جي برسات وسي رهي هئي، چونئري کان نڪرندڙ آخري ماڻهو گهوٽ پيءُ هو- هن چوڌاري نگاهه ڦيرائي، صحرا جو ساگر اونده ۾ ٻڏي چڪو هو ۽ چنڊ، سفر جي آخري مرحلي۾ داخل ٿي تِک ۽ سونهن گهٽائي رهيو هو. پوڙهي پيءُ چونئري کي ڏٺو اندر روشني جا ترورا اونده سان وڙهي رهيا هئا، هن هلڪي آواز ۾ پٽ کي سڏيو.
“تاج پٽ! ڏيئي جي ٿالهي، سيج کان پري ڪري رک ۽ هوشيار رهج، متان هٿ پير لڳڻ سان ڏيئو ڪري پوي!”
دروازي کان منهن ڪڍي پٽنس وراڻيو.
“ڪيتريون ڳالهايون سمجهائيندين، پڙهيل ۽ سمجهدار آهيان هاڻي وڃ به سهي بابا!”
پوڙهو پيءُ، سڄي ڏينهن جو ٿڪو هارو صحرائي ڀٽن ۾ موٽندڙ چنڊ جي هلڪي روشنيءَ ۾ پنهنجي چونئري تائين پهچي درتي ويهي رهيو.