پوش پوش
“سنسان ۽ وڻن ٻوٽن واري جاين تي رات جي وڳڙي، جنن ڀوتن جو واسو هوندو آهي. پوش پوش ڪري ويهو جيئن جن ڀوت هوشيار ٿي وڃن.”
مون وراڻيو:
“خير آهي، ڏٺو ويندو.”
ويٺي ويٺي منهنجي ذهن ۾ شرارت اڀري آئي- جيئن اٿي، دوستن جي نزديڪ پهتس، اوڏي ويل اکيون ڦوٽاري، آسمان ڏانهن ڏسندي، وڏي دانهن ڪري ٿا ٻڙجڻ لڳس، اهڙي حالت ڏسي، هنن پڪڙي هيٺ ڪرڻ کان مون کي بچائي ورتو ۽ پريشاني ۾ ڪجهه پڙهندي منهنجي جسم ۽ منهن تي شوڪاريندا رهيا، سامت ۾ اچڻ بعد مونکي گهر ڇڏي، پاڻ هليا ويا، ٻي صبح هشاش بشاش اچي ساڻن مليس، ڏسندي امالڪ اسلم چيو:
“يار قادر! ڏاڍو ضدي آهين- منهنجو چيو ڪندي پوش پوش جا ٻه لفظ دهرائين ها ته، ايڏو ماجرو ئي نه ٿئي ها- اهو شڪر ڪر جو مونکي غيبات جي توڙ وارا ڦيڻا ياد هئا، اهي پڙهي تنهنجي جان ڇڏايم.” هو هڪ ساهي ۾ چئي ويو. پوءِ لعل ڏانهن ڏسندي چيائين:
“تون ئي ٻڌاءِ لعل! رات هن ۾ ڪيڏو زور هو جو اسان ٻنهي کي به وٺ نه پئي ڏنائين.” لعل، هن جي تائيد ڪندي مونڏي ڏسي چيو:
“واقعي! گذريل رات تنهنجي حالت ڏاڍي خراب هئي تو ۾ ايڏي ته غيبي طاقت سمائجي ويئي هئي جو اسان ٻئي ڪوپا جوان به تنهنجي اڳيان هيڻا هئاسين.”
آئون خاموشي سان دل ئي دل ۾ سندن سادگي تي کلندو رهيس.