من جو مامرو
“ايڪ چاءِ ڪڙڪ اور طلعت محمود ڪا گانا”
خان مغل مسڪرائي هائو ڪار ڪئي، نوجوان ڪوئٽه کان آيل پئي لڳو پر لباس سنڌي هوس، بوسڪي جي قميص ۽ چئيرمين جي شلوار پهريل جوان گاني ۾ ايترو ته گم ٿي ويو جو سامهون رکيل چانهه به ٿڌي ٿي ويئي هئي، خان سندس تڙپ ڏسي هڪ ٻئي پٺيان طلعت محمود جا سدا بهار گانا ٻڌائيندو رهيو.
سردي جي موسم هئي، شايد نوجوان پنهنجي مائٽن سان ملڻ آيو هو. هوٽل تي اچي گانا ٻڌڻ ۽ ٻه چار چانهه جا ڪوپ پيئڻ سندس روز جو معمول هو- خان مغل کي به سندس اچڻ جو اوسيئڙو رهندو هو.
هڪ ڏهاڙي جيئن هوٽل ۾ گهڙيو ته ڏاڍو ويڳاڻو، مايوس ۽ ڪنهن سوچ ۾ ورتل پئي معلوم ٿيو ايندي ئي خان مغل کي فرمائش ڪيائين: “خان !طلعت ڪا يه گانا سنوائو، جس ڪي بول هين
جيئون گا جب تلڪ تيري فساني ياد آئين گي”
پٺاڻ سهڻو ۽ چٽي رنگت وارو نوجوان هو، ويتر تيز رنگ واري وڳي ۾ اڄ هو ڏاڍو خوبصورت ۽ پرڪشش لڳي رهيو هو، هن جي من ۾ ڪاتڙپ ۽ ڪنهن سان ملڻ جي تانگهه هئي، رکي رکي ياد کيس تڙپايو پئي. خان مغل سندس بي چيني کي محسوس ڪندي ڪٻٽ مان فرمائشي رڪارڊ ڳولهڻ لڳو، گهڻي ڳولا کان پوءِ جڏهن طلعت جو گانو مليو ته نو جوان جي منهن تي سرهاڻ موٽي آئي.
گاني جا ٻول جئين ئي هن جي ڪنن تي ٻريا ته هوآپي کان نڪرڻ لڳو، ٽيبل تي رکيل پاڻي جو جڳ پنهنجي مٿان هاريندي، قميص ڦاڙي، زور زور سان گاني جا ٻول ورجائڻ لڳو ۽ پوءِ ڏسندي ئي ڏسندي، روڊ تي رڙيون ڪندو نڪري ويو!!
خان مغل، ڪيترا ڏينهن ان نوجوان جي راهه تڪيندو رهجي ويو، پر ويندڙڪٿي ٿا ورن!!