ڪرٽسي ڪال
پنجن ڏينهن کانپوءِ مٺيءَ جي شهر جي تاريخي ‘ گڍي ڀٽ’ تان انهي فيسٽيول جي شروعات ٿيڻي هئي- مون من ئي من ۾ پروگرام ترتيب ڏئي ورتو ۽ پوءِ جلدي چئن ڏهاڙن لاءِ لٽا ڪپڙا ۽ ٻيو ضروري سامان بيگ ۾ رکيو.
سوچيم:
“مٺيءَ ۾ گڍي ڀٽ جو منظر ڪيڏو نه وڻندڙ ۽ دلفريب هوندو ۽ انهي بهاني مٺيءَ جي دوستن ڏيو جي چوهاڻ ۽ دليپ ڪمار ڪوٽاري سان به رهاڻ ڪري وٺبي.”
وقت گذرڻ سان منهنجي تجسس ۾ اضافو اچي رهيو هو، پوءِ خيال آيو ته مهمانن جي رهائش ۽ ڪنوينس لاءِ دعوت نامي ۾ ڪا وضاحت ڪانهي ڇو نه اهڙي معلومات کاتي جي ذميوارن کان پڇي وٺجي. کاتي کي ڪال ڪري ورتم، ڪنهن شخص چيو:
“هيلو...!”
وراڻيم:
“ڀاءُ مان ڊاڪٽر بهادراڻي شڪارپور مان پيو ڳالهايان ثقافت کاتي جي مقرر ڪيل ريجنل ڪميٽي جو ميمبر به آهيان- پارڪر ميلي جو دعوت نامو مليو آهي پر ان ۾ رهائش ۽ ڪنوينس لاءِ ڪاتفصيل ڪانهي.”
جواب آيو:
“نمبر لکو ۽ ان تي رابطو ڪريو- پر هاڻي مانيءَ جو وقفو آهي، ڪلاڪ کن کانپوءِ ڳالهائجو .”
انهي وقفي دوران منهنجي ذهن جي اسڪرين تي ٿر جون حسناڪيون ۽ تاريخي ماڳ مڪان هڪ هڪ ٿي سامهون ايندا رهيا.
اسلام ڪوٽ، مارئي جو کوهه، گوڙيءَ جو مندر، جين ۽ شو مندر عمرڪوٽ، ننگر پارڪر، ڪارونجهر، ڀوڏيسر ۽ ٿر جون ڀٽون اکين اڳيان هلنديون رهيون .
ڪلاڪ کن کانپوءِ ڏنل نمبر گهمايم. هوڏانهن ڪنهن سيبتي ماڻهو پئي ڳالهايو، تعارف کان پوءِ ساڳيو سوال دهرائيندي کائنس پڇيم ته: “اسان جي رهائش ۽ ڪنوينس لاءِ ڪهڙو انتظام ٿيل آهي؟”
هن هلڪو ٽهڪ ڏيندي وراڻيو:
“سائين ڊاڪٽر صاحب! هي دعوت نامو توهان ڏانهن صرف ڪرٽسي ڪال طور موڪليو ويو آهي- مخصوص ماڻهن کانسواءِ ٻين لاءِ ڪو به بندوبست ڪيل ڪونهي ۽ معاف ڪجو، اڃا توهان انهي صِف ۾ شامل ناهيو ٿيا!!”
.... ۽ مون مايوس ٿي فون بند ڪري ڇڏيو.