سانتيڪو شخص
احمد سان واقفيت ۽ دوستي جو عرصو به اسان جي اڌ ڄمار جيترو ٿي چڪو هو- هو قلندر صفت ماڻهو سدائين حال مست رهيو- ايڏي عرصي دوران مون ڪڏهن به هن جي منهن تي سرءُ جي واءُ جو جهوٽو لڳندي ناهي ڏٺو، بسنت رت جيان شاداب زندگي جا سٺ ورهيه گذاري جڏهن پيريءَ ۾ پير پاتائين ته سندس جوڀن ۽ جواني هڪ ڀيرو ٻيهر ڀڙڪو ڏيئي، دوستي جي پوري حلقي تي ڇائنجي ويئي.
هونءَ به هو هڪ آرٽسٽ ۽ اديب هو- هن کي ڄاڻ هئي ته مثبت سرگرميون اختيار ڪري ۽ منفي خيالن کي ڪڍي ڦٽو ڪرڻ سان ئي خوشگوار ۽ صحتمند زندگي گذاري سگهجي ٿي، اهو ئي سبب هو جو هن جي زندگي پُرجوش ۽ هلچل واري هئي، خاموش ويهڻ جو عادي نه هو، سمنڊ جي لهرن جيان بي چين زندگي گذاريندڙ هي فنڪار ڏاڍي نرالي طبيعت جو مالڪ هو. ڪڏهن ڊراما اسڪرپٽ لکي ايندو ته ڪڏهن وري پنهنجي تاريخي شهر جي جاگرافيائي جوڙجڪ جا گراف ٺاهي کڻي ايندو هو. مان هن جي حالت کي اڄ تائين سمجهي ناهيان سگهيو.
روزانو اخبار روشني جو چيف ايڊيٽر ساجد لطيف به ڊرامانويس ۽ يارن جو يارهو، احمد واند ڪائي ۾اتي ئي ويهندو هو- جانورن سان لڳاءُ به هن جو مشغلو هو. طوطا، ڪبوتر، تتر ۽ ڪتا پالي، انهن جي عادتن اطوارن بابت معلومات شيئر ڪري، هو فخر محسوس ڪندو هو، سندس شوق ۽ دلچسپي ڏسي ايئن ڀاسندو هو ته اڃا هو ڳوٺاڻي جيوت جي قربائتي ڪوٽ کان پاڻ کي ٻاهر ڪڍي ناهي سگهيو.
هڪ ڀيري ساجد لطيف کيس هڪ السيشن شيفرڊ جرمن نسل ڪتو گفٽ ڪري ڏنو، جيڪو ڏاڍو خوفائتو، قداور ۽ طاقت جي ڦونڊ ۾ زنجير ڇنائي رهيو هو پر احمد به ڪمال جو ماڻهو هو- ڪُتي جي مٿي ۽ پٺيءَ تي هٿ ڦيرائي هڪ منٽ اندر انکي پنهنجو مطيع بڻائي ڇڏيو.
شاهد لطيف کي حيران ڏسي چيائين:
“منهنجي هٿ جي ڇهاءُ ۽ اکين جي جوت ۾ اهڙو ته تاثيرآهي جو جانور ۽ پکي به قربت جي ڪنڊيءَ ۾ ڦاسي پون ٿا.”
شاهد چيو:
“مون به چاهيو پئي ته ڪُتو ان شخص کي ڏيان جيڪو جانورن جي نفسيات کي ڄاڻي ۽ انهن کي پالي تاتي پنهنجو بڻائي.”
ڪجهه دير ۾ هو زنجير پڪڙي ڪُتي کي گهر وٺي ويو، اهو ساڻس ايئن هري مري ويو ڄڻ سالن کان شناسائي هجين، صبح شام سير ڪرائڻ جي باوجود به ڪجهه عرصي کان پوءِ ڪُتو اڪيلائپ ۽ گهٻراهٽ جو شڪار نظر اچي رهيو هو، احمد اهڙي صورتحال ڏسي ڪُتي کي پراڻي مالڪ جي حوالي ڪري ڇڏيو ۽ پاڻ مصري ڪڪڙيون وٺي انهن مان کوڙ ٻچا ورتائين.
مونکي ياد پوي ٿو ته هن ڪجهه وقت سرڪاري کاتي ۾ آفيسري به ڪمائي ۽ جڏهن سرڪار غصي ۾ اچي نوڪرين ۾ ڪٽوتي جو بهانو بڻائي، کيس گهر ويهاريو، ته هن سانتيڪي شخص نه ڪنهن سياسي ليڊر ۽ ميمبر جو در کڙڪايو ۽ نه وري کاتي جي وڏي عملدار سان مليو.
احمد جهڙاانمول ماڻهو ۽ وڏا ماڻهو دنيا ۾ ٻيا به آهن، وڏو ماڻهو انهن جي اندر ۾ لڪو ويٺو هوندو آهي ۽ جنهن کي ٻاهر اچڻ لاءِ رستي جي تلاش هوندي آهي، احمد جي وڏي ماڻهو کي ٻاهر آڻڻ ۾ ڀاڀي تهمينه جو اهم ڪردار رهيو، هن وک وک تي کيس حوصلو ڏنو پيار ڏنو ۽ مسئلن سان منهن ڏيڻ جي سگهه پيدا ڪئي. منهنجو ويساهه آهي ته جيسين ڀاڀي زنده رهندي تيسين هن جي اندر جو وڏو ماڻهو، جواني ۽ جذبو به قائم ۽ دائم رهندو.
هن حياتي جي هلچل ۽ زندگي جي حاجتن جي پورائي لاءِ کوڙ سارا ڪاروبار ڪيا. هر ڌنڌي پٺيان مال ڪمائڻ جي سوچ گهٽ پر فني سٽاءُ ۽ نکار وڌيڪ نظر آيو- ڪڏهن “ڪو جڪ ٽيلرنگ هائوس”، ته ڪڏهن “ديناناٿ شاپ” قائم ڪيائين ته ڪڏهن وري “منگيشڪر موشن رائيڊ” ته ڪڏهن “ميرانام جو ڪر”، “سائيڪل شاپ” نالي سان ڪاروبار ڪيائين، ڪاروبار شروع ڪرڻ وقت وڏي ڌام ڌوم سان مهورتي تقريب ۾ دوستن ۽ شناسائن جي خوب ٽهل ٽڪور به ٿيندي هئي.
سندس گهر واري سرڪاري ملازمه، ڏاڍي سگهڙ ۽ شانائتي عورت هئي، ملائي سلائي گهر جو ڪار وهنوار اهڙي في نستائي سان هلائيندي هئي جو اڄ تائين سندن گهر جي رنگ ۽ ڍنگ کي ڪوئي سمجهي ناهي سگهيو.
هن پر بهار زندگي گذاريندڙ شخص کي نه پنهنجو گهر هو ۽ نه بئنڪ بيلنس! پر هن جي کليل هٿ، مروت ۽ مهمان نوازي جي طور طريقي مان ايئن ڀاسندو هو ته جيڪر هو وڏي حويلي جو مالڪ ۽ مالدار ماڻهو هو.
مون پنهنجي ڄمار ۾ هن جي مک مان ڪڏهن به انڪار جو لفظ ڪو نه ٻڌو، دوستن توڙي دشمنن سان ڳالهائيندي، هر صورت ۾ هاڪاري جملو ئي ادا ڪندو هو.
منهنجو آواگون ۾ ته ايمان ڪونهي پر هن شخص احمد کي چيني تهذيب ۽ ثقافت سان واڳيل ڏسي، سوچيندو هوس ته روحن جا رشتا هڪ ٻئي سان ضرور رهيا آهن!!!