پرشاد
اسان جي ڀرسان ڊاڪٽر دليپ جو گهر آهي هو ڪامريڊ ماڻهو آهي پر ڌرمي پرم پرائن کان به پري ناهي، ڪالهه هن جي گهر ۾ ماڻهن جي گهڻي اچ وڃ هئي پر سڀ ڪجهه سانتيڪو پئي لڳو، سو مهڻي کان اڳم در تي ڪال بيل وڄڻ سان مان ٻاهر آيس، ڏٺم ته دليپ هڪ ڇوڪري سان ڍڪيل ڊش کڻائي، منهنجي اڳيان بيٺو هو.
“ويل ڪم ڊاڪٽر صاحب” مون کيس هٿ ملائيندي چيو. ڊش ڏانهن اشارو ڪندي هن وراڻيو:
“سائين هي توهان لاءِ آهي.”
“هي ڇاآهي؟”
مون کائنس حيرت مان پڇيو- ڇاڪاڻ جو نه رنگن واري هولي جو ڏينهن هو ۽ نه وري ڏياٽي جو ڏڻ ڏياري...! مونکي اچرج ۾ ڏسي هن چيو:
“ڪجهه مٺايون آهن- منهنجي پتني کي بريسٽ ڪينسر هو، ڪجهه ڏينهن اڳم منهنجي جيپ جو ايڪسڊنٽ ٿيو هو پر اسين محفوظ رهيا سين. منهنجي گهر واريءَ به هاڻي صحتمند آهي، سوچيم ته سکمڻي جو پاٺ ۽ گروگرنٿ جو ڀوڳ صاحب رکايان. هي ان جو پرشاد آهي.”
“سچ ٿا چئو... اسان به اهڙن موقعن تي قرآن خواني ڪرائيندا آهيون.” اهو چئي مان ڊش کڻي اندر آيس، شيون ڪچن ۾ رکي جڏهن خالي ڊش کڻي واپس ورڻ لڳس ته منهنجي زال سڏيندي چيو.
“خالي ڊش واپس ڪرڻ مناسب ناهي، هي بسڪيٽن جا دٻا ڊش ۾ رکي پوءِ کڻي وڃو.”
زال جي ڏاهپ ڏسي ڏاڍو خوش ٿيس. ڊش ۾ بسڪيٽن جا دٻا ڏسي دليپ چيو:
“هي تڪليف ڇو سائين!”
مون وراڻيو:
“هي به صاحبن جو پرشادآهي.”
هٿ ٻڌي مسڪرائيندي هو هليو ويو.