ڪھاڻيون

ڪَلجُڳ جا رنگ

ڊاڪٽر غلام نبي سڌايي جون ڪھاڻيون آهن تہ مختصر، پوءِ بہ هر ڪھاڻي موضوع جي لحاظ کان نہ رڳو ڪئنواس رکي ٿي پر ان کي گهمائي ڦيرائي، پس منظر ۽ پيش منظر ڏيئي، منظر نگاري ڪري، ڪردارن کان ڊائلاگ بازي ڪرائي، انهن کي طويل ڪھاڻي جي زمري ۾ بہ آڻي سگهيو پئي، پر هن مني ڪهاڻي (Flash Fiction) ذريعي جيڪا ڳالهه ٻڌائڻ ٿي گهري، اُها ٻڌائي ڇڏي آهي ۽ جيڪو پيغام ڏيڻ گهريو، اُهو ڏيئي ڇڏيو آهي. ڊاڪٽڙ غلام نبي سڌايي جي هن ڪھاڻي ڪتاب ۾ احساس جي اُڏار بہ پنهنجي جوڀن تي نظر ٿي اچي، جيڪا ليکڪ جي اندر جي ڪنئرائپ ۾ اڌمن جي اظھار جو خوبصورت نمونو آهي.
Title Cover of book ڪَلجُڳ جا رنگ

اصول پرست

ساجده، حبيبه ۽ راحيله، بحريا يونيورسٽي اسلام آباد جون شگردياڻيون هيون- هيون ته ٽئي مختلف صوبن جون پر ساڳي شعبي (Department) ۽ روم ميٽ هجڻ ڪري نه صرف پڙهائي گڏجي ڪنديون هيون پر سندن ڪيترا ويچار به هڪ جهڙا ٿي پياهئا.
اڄ ڏاڍيون پريشان پئي لڳيون، شايد ڪنهن پڙهائي جي مسئلن تي سوچي رهيون هيون- ڪجهه دير بعد جڏهن اهي ڪنهن نتيجي تي پهتيون ته مرڪي هڪ ٻئي سان تاڙا ملايائون. پوءِ ساجده، موبائل تي نمبر ڊائل ڪيو.
“هيلو”
“سر، مان ساجده پئي ڳالهايان. شماريات (Statistics) جي شاگردياڻي، بحريا يونيورسٽي هاسٽل کان .”
“جي جي... مون سڃاتو بابا”
ساجده، يونيورسٽي جي پروفيسر سان مخاطب هئي کيس قائل ٿيندو ڏسي، من جي ڳالهه ڪيائين:
“سر، اسان ٽنهي سهيلين جي هڪ ننڍڙي خواهش آهي، اسان کي اميد آهي، توهان انڪار نه ڪندؤ- ڏهين سيپٽمبر تي هن سيمسٽر جي پڙهائي پوري ٿي چڪي آهي، اسين چاهيون ٿيون ته امتحانن کان اڳم توهان سان گڏجي ڊنر ڪريون .”
هن وراڻيو: “ڇوڪريءَ، انهيءَ تڪليف جي ڪهڙي ضرورت؟”
ساجده سمجهي ورتو ته سر مڃي چڪو آهي، چيائين:
“سر! ته پوءِ سپرڊي لڪس تي ڊنر ٿي وڃي، اڄ رات اٺين وڳي اسين سڀ اتي هونداسي.”
سر تنوير اسٽيٽڪس ڊيپارٽمنٽ جو پروفيسر هو- اصول پرست ۽ سٺن توڙي محنتي شاگردن جو دل سان قدر ڪندڙ هو. سڀ مقرر وقت تي هوٽل پهچي چڪا هئا.
ريشمي ڪباب، فش فراءِ، چڪن ڪڙهائي، چڪن ٻوٽي، ۽ شاهي ٽڪڙا کائي رڄ ڪيائون. آخر پروفيسر کانئن پڇيو:
“بابا هي ڊنر آخر ڪهڙي خوشي ۾ ڪرائي ويئي آهي؟”
“سر! اوهان سينيئر ٽيچر آهيو، اسان کي پڙهائڻ توڙي عملي تربيت لاءِ ڪلاس ۾ توهان گهڻي تياري سان ايندا آهيو، توهان جا احسان صرف هڪ ڊنر سان ته لهي ڪونه سگهندا، ٻي سپر ڊنر امتحان کانپوءِ سر!!”
حبيبه يڪساهي چئي ويئي.
ڪجهه دير ۾ هوٽل کان ٻاهر آيا، سر تنوير ٽنهي شاگردياڻين کي پنهنجي گاڏي ۾ کڻي، يونيورسٽي هاسٽل جي مين گيٽ تي ڊراپ ڪري گهر روانو ٿي ويو.
اڄ رزلٽ جو ڏهاڙو هو.
ٽئي ڄڻيون ڏاڍيون خوش هيون- پر رزلٽ شيٽ ڏسندي هڪيون ٻڪيون ٿي ويون، پوري ڪلاس مان سندن مارڪون گهٽ هيون، حيرانگي ۾ ڪڏهن پريوفيسر تنوير ۽ ڪڏهن هڪ ٻئي جو منهن تڪينديون ڪلاس روم مان نڪري ويون.

