روح کي لڳيون تنهنجون لغارون آهن،
سون ورني سنڌوءَ جون پچارون آهن.
آب درياھ ويو ديس ٻوڙي سڄو،
مارُن جون بک تي پڪارون آهن.
وڇڙي وئي مون کان خوابن پري اڄ،
حسرتن سنديون بس اُڏارون آهن.
ڪالهه ٿي ويو جدا وقت جي درياھ ۾،
تنهن پرينءَ جون اندر ۾ سارون آهن.
روز لاشا کڄن ٿا ڌرتيءَ ڌڻين جا،
نير مائرن اکين ۾ لارون آهن.
ڇو بهارن ۾ جانان جي خوشبو نه آ،
ديس ڪهڙيون تو آنديون بهارون آهن.
آهيان ”آزاد“ مان دل مڃي ئي نٿي،
ها غلاميءَ جون مونتي ميارون آهن.