منزل ماڻيون
ساٿ ڏي ساٿي تون،
پنهنجي منزل ماڻيون.
عزم جي پنهنجو پڪو آهي،
صحرا جو پنڌ ننڍو آهي،
ڏاڍ جا ڏونگر ڏاريون، پنهنجي منزل ماڻيون.
تاريخ جي آثارن جو،
ديس جي سڀني نظارن جو،
اُٿ اوج وري موٽايون، پنهنجي منزل ماڻيون.
سنڌوءَ جي پاڻيءَ_سرڪ،
ماروئڙن جي مُک تي مرڪ،
اچ ته وري ڪا آڻيون، پنهنجي منزل ماڻيون.
ڌرتي جو تون دودو ٿي،
اڳيان دشمن شودو ٿي،
سوچي سمجهي ڀڄايون، پنهنجي منزل ماڻيون.
ظالم کي سچ چئبو هاڻي،
هانءُ نه هاري ويهبو هاڻي،
غَيرَ ”آزاد“ ڊڪايون، پنهنجي منزل ماڻيون.