ديس مٿان انڌيرن جو راڪاس آهي،
اُماس ۾ ورتل اڃان آڪاش آهي.
نئون جهان جوڙبو پاڻ تي وشواس آهي،
ظلمتن ۾ به روشني جي تلاش آهي.
جاڳندو انسان، اڄ جي بدحواس آهي،
توکي ڀُل آهي ته، مئل لاش آهي.
تو ڏنو مونکي اڄ جو بنواس آهي،
پر ڏس ته ڪهڙي ڏوهه جي پاداش آهي.
ٿو لڳي هر ٻول مونکي سنڌڙي جو مٺو،
”آزاد“ جي شعر ۾ ، ديس جي چاش آهي.