سنڌ واسيو
چئو ته پنهنجي ڌرتيءَ کي پنهنجي، هٿن سان اجاڙي ڇڏيان،
پنهنجا گهر ڪکاوان، ڊاهي، لتاڙي ۽ ساڙي ڇڏيان،
سدا رت جا پيو ڳوڙها ڳاڙيان ۽ ڏاڍ کي ويٺو ڏسان،
پيئان پيالو زهر جو ۽ ظلم سهان قهر جو،
ٻڌايو سنڌ واسيو، مان ڇا ڪيان.
چئو ته کانوان نه پيئان وري، نه پنهنجي مرضيءَ سان جيئان،
نه ڪنڌ کڻي سگهان ديس ۾، نه ڪنهن در وڃي سگهان،
واڳ ڌڻي خوش هجن، نه ڪا حڪم جي عدولي ڪيان،
نه ذڪر ڪريان ڪو ڏمر جو، سدا بندو رهان امر جو،
ٻڌايو سنڌ واسيو، مان ڇا ڪيان.
چئو ته چنجور سان پنهنجون، اکيون ٻئي ڪڍائي ڇڏيان،
سماعتن کي سبي ۽ چپن کي ڀي وڍائي ڇڏيان،
نه ڪنهن کي ڏسي سگهان، نه دانهن ڪا ڏئي سگهان،
هي دور آهي جبر جو، ناهي خوف ڪنهن کي حشر جو،
ٻڌايو سنڌ واسيو، مان ڇا ڪيان.
ان کان بهتر آهي ته پنهنجي قبر پاڻ ئي کوٽي وجهان،
تنهن کان پهريان ڇو نه ڪا وطن لئه جنگ جوٽي وجهان،
ٿي سرخرو مران ۽ پيڙهين لئه ڪجهه ڪري مران،
هي وقت آ نئين نڪور سحر جو ۽ وڏي هڪ غدر جو،
ٻڌايو سنڌ واسيو، مان ڇا ڪيان.