تو بنا سِر اڏيءَ تي آ پرين اڏيل،
تو سوا زندگي اڻ پورو آ غزل.
اُنيست جهوپڙين سان آ ٿي وئي،
ڪونه ٿو وڻي مونکي اڄ ڪو مهل.
دل ۾ داراشڪوه ٿو رهي،
جوتي جي نوڪ تي اونگزيب رکيل.
ديس جو داسُ ٿي تون گذارجانءِ،
ماءُ جي آهي مون کي لولي ڏنل.
ظلم سان نفرت گهڻي اوڏي سٺي،
مظلومن جي من جو آ مٺل.
رکجي پنهنجي من جو مٺل،
عشق جي در جو مان آهيان ڪٺل.
ڇو تارا مسيح پيو ڦاهيون اڏي؟
ديس جي هر اک مان ڏسان ٿو ڀنل.