دادوءَ کان روانگي
پاڻ دادو کان صبح جو سوير ئي روانا ٿي چڪا هئاسين. ڊرائيونگ سيٽ تي جاني ويٺل هيو. پاڻ 8.15 صبح جو حيدرآباد پھچي چڪا هئاسين. ڪراچي ۾ اسان جو پيارو پرتاب اسان جي انتظار ۾ پنھنجي فليٽ ۾ ويٺل هيو. ڊاڪٽر سنتوش سان بہ پاڻ رابطي ۾ رهياسين. هن جو خيال اهو هيو تہ اسان هن جو انتظار ”هٽڙي ٿاڻي“ جي ويجهو، چوراهي تي بيھي ڪيون. پاڻ هالا ناڪي وٽ پٺاڻ جي هوٽل تي ڊاڪٽر جو انتظار ڪري رهيا هئاسين. اسان ڊاڪٽر کان اڳ ۾ ناشتي جو آرڊر ڏيئي چڪا هئاسين. جنھن ۾ اڦراٺا، ڇولا، بيدو آمليٽ ۽ چانھہ وغيرہ. جيتوڻيڪ ڊاڪٽر جو گهڻو انتظار ڪيوسين پر جڏهن ٻيجل کي بک ورايو ۽ هاڻي بک هن جي برداشت کان ٻاهر هئي تہ پاڻ ناشتو شروع ڪيو. جيئن ئي ناشتو شروع ڪيو تہ مٿان ڊاڪٽر سنتوش بہ اچي نڪتو. اسان چاهيون پيا تہ هو اسان سان گڏ ناشتو ڪري پر هن صاف انڪار ڪندي چيو تہ،”هو گهران ناشتو ڪري پوءِ نڪتو آهي.“ اسان ناشتو ڪري ڪراچي لاءِ نڪرندي سنتوش مل جي ڪار پنھنجي دوست اقبال سولنگي (سنڌي) جي فليٽ واري بلڊنگ جي هيٺان بيھاري، منھنجي ڪار ۾ ڪراچي لاءِ روانا ٿياسين.
پرتاب شيواڻي جيئن تہ اڳ ۾ ئي انڊونيشيا جي ڪائونسليٽ ۾ يارنھين وڳي جو وقت وٺي چڪو هيو، ان ڪري اسان کي ٿوري تڪڙ ڪرڻي پئي، تہ جيئن وقت تي پھچون. ان لاءِ جاني کي ڪار جي ايڪسيليٽر تي زور لڳائڻو پيو. هاڻي اسان ڪراچي پھچي چڪا هئاسين، پر رش هئڻ جي ڪري اسان کي ڪولاچي واري پل تي ئي يارنھن لڳي پنجيتاليھہ منٽ ٿي چڪا هئا. تاخير جي پرتاب کان معذرت ڪندي گذارش ڪئيسين تہ توهان ٽائيم ٿورو اڳتي ڪرايو. پرتاب جي مھرباني سان اسان جو ٻارنھين وڳي جو وقت مقرر ڪيو ويو، پر ان تي بہ اسان نہ پھچي سگهياسين. نيٺ پرتاب پنھنجي تعلقاتن جي آڌار تي ٽيون دفعو ٽائيم چينج ڪرائي ٽين وڳي منجهند جو رکرايو. پرتاب فون ڪندي چيو تہ،”توهان سڌو بدر ڪمرشل واري فليٽ تي هليا اچو.“