ڪراچي ايئرپورٽ جي لائونج ۾
جھاز جي بورڊنگ جي انائونسمينٽ شروع ٿي چڪي هئي. ماڻھو بورڊنگ واري قطار ۾ بيھڻ لاءِ پنھنجون پنھنجون سيٽون ڇڏي روانا ٿي رهيا هئا. اسان دوستن جو انتظار ڪري رهياسين. جاني وارن دير ڪئي هئي. لال ڪمار ٻڌايو تہ،”سائين بورڊنگ شروع ٿي رهي آهي ۽ لاسٽ ۽ فائينل انائونسميٽ هلي رهي آهي.“ پاڻ هڪدم اٿي پياسين. ٿيلھا کڻي اڳتي وڌياسين. پرتاب جاني وارن کي ڳولھڻ ويو. ٿوري دير ۾ جاني خاڪي لفافي ۾ چڪن پيسز وٺي آيو هو. هاڻي اهو خاڪي لفافو اسان جي هٿن ۾ هيو. اسان سان گڏ بورڊنگ واري قطار ۾ بيھي رهياسين. ڪائونٽر تائين پھچندي پھچندي چڪن پيسز کائي لفافو خالي ڪري ڇڏيو هو. هاڻي بورڊنگ تقريبن مڪمل ٿي چڪي هئي. رات جا ساڍا يارنھن ٿيڻ وارا هئا. هاڻي اسان جھاز ۾ هئاسين. ٿائي جھاز جون خوبصورت جوانڙيون جيڪي ڳاڙهي ناسي ڊريس ۾ ملبوس هيون، اُهي مرڪي، ٻانھون ٻڌي آڌر ڀاءُ ڪندي چيو پئي،” ويلڪم.“ مون کي هنن جي ٻانھن ٻڌڻ واري واٽ ڏاڍي سٺي لڳي. هي ٿائي ڪلچر اسان سان ڪيڏو نہ ملي ٿو. اسان پنھنجون سيٽون ڳولھيندا ڳولھيندا اچي پنھنجن سيٽن تي ويٺاسين. ٿوري دير کان پوءِ انائونسمينٽ ٿي تہ ”توهان پنھنجا سيٽ بيلٽ ٻڌي ڇڏيو، جھاز اڏام ڪرڻ وارو آهي.“ اسان سيٽ بيلٽن سان پنھنجا جسم تہ ٻڌي ڇڏيا هئا، پر اسان جون دليون ۽ سوچون پو بہ آزاد هيون.