فنس ڪلب جو گول چڪر ۽ گرم بسترا
مون جڏهن ڪو ڏيئو جلايو آ،
زور ڪيڏو هوا لڳايو آ.
توکي چاهيون ٿا، توکي چاهيون ٿا،
بحث ان تي ڪرڻ اجايو آ.
هڪڙو ئي ماڻھو آهي اچڻو پر،
مون سڄو گهر کڻي سجايو آ.
هر طرف هوا جا جهونڪا شرير کي سرور بخشي رهيا هئا. پاڻ سڀني بيئر جون بوتلون ان ٽيبل تي رکي آهستي آهستي سونھن سان گڏ سرورن جي دنيا ۾ گم ٿيڻ لڳاسين. ٿوري دير کان پوءِ هڪڙي نوجوان ليڊي ويٽر آئي، جنھن چيو تہ،” سر توهان ڇا وٺندو.“
”جيڪو وٺڻ چاهيون پيا، اهو تہ وٺي رهيا آهيون، توهان جو ڇا مطلب آ.“ مون پنھنجي بيئر کي چپن تي آڻي، بيئر جو ڍڪ اندر ۾ اوتي ڳيت ڏيندي چيو.
”منھنجو مطلب آ تہ توهان ڊنر ۾ ڇا کائڻ پسند ڪندو؟“ هن وري پيار سان اسان کي سمجهائيندي چيو.
” مان ڊنر ۾ ڪلاسڪ راڳ پسند ڪندو آهيان.“ مون هن کي ڇيڙيندي چيو.
”معاف ڪجو مان سمجهان نہ ٿي.“ هن ويجهو ٿيندي پنھنجو ڪن منھنجي چپن تائين آڻيندي چيو.
ڊاڪٽر سمجهي ويو هو. هن مداخلت ڪندي، ڇوڪري کي پاڻ ڏانھن اشارو ڪيو. هوءَ هاڻي ڊاڪٽر وٽ بيٺي هئي.
”اسان کي بيئر کان پوءِ جنھن شي جي ضرورت پوندي اها گهرائي وٺنداسين، توهان پريشان نہ ٿيو ، توهان مينو اسان جي حوالي ڪري ڇڏيو.“
هن پنھنجي هٿ ۾ جهليل مينو ڊاڪٽر کي ڏيندي چيو، ”اچي هي وٺو پليز.“
”پر هي اُهو مينو تہ ناهي، جيڪا اسان جي گهرج آهي.“ ڊاڪٽر چپن تي مرڪ آڻيندي چيو.
”توهان کي ماني جو مينو نہ کپي.“ هن حيرت ۾ چيو.
”جي نہ.“ ڊاڪٽر ٺپ جواب ڏنو. ”اسان سان پيٽ جو مسئلو آهي ئي ڪونہ .“
”اڇا مان سمجهي وئي آهيان، توهان صاف صاف ٻڌايو ها نہ.“ هن مينو کي بند ڪندي چيو.
”اسان پاڪستاني آهيون، سوچي سمجهي، ڏاڍي دير سان، لڪل ۽ خفيا طريقي سان ڳالھہ ڪندا آهيون، پر توهان کي جس آهي جو توهان دير سان ئي سھي پر اسان جي ڳالھہ سمجهي ورتي.“
پرتاب هن کي سمجهائيندي چيو. هوءَ شڪريو ادا ڪري هلي ويئي هئي. اسان اتان اٿي، هاڻي سڄي فنس بيچ جو پورو گول ڦري چڪر ڪاٽي سڄي بيچ جو ماحول ڏسڻ چاهيون پيا. سو سمونڊ جي ڪناري کان ٿيندا، بسترن، بيڊن، ڪمبلن وارن ماڻھن کي ڊسٽرپ ڪندا، گوڏي جيڏي پاڻي تائين ٻڏل وارن ڪرسين ٽيبلن جي ڪناري کان ٿيندا، ڪائونٽر واري پاسي هليا وياسين.
اتان وري ساڳيو ئي گول رائونڊ هڻي موٽي ساڳي جاءِ تي اچي ويھي رهياسين. ساڳيون ڪرسيون هينئر بہ خالي هيون. مون کي پيشاب لڳو هو. واش روم جو پڇي ان طرف وڌڻ لڳس. واش روم جو سمورو نظام هيٺين پورشن ۾ هيو. مون کي سيمينٽ جي ڏاڪڻ ذريعي هيٺ وڃڻو هو. مان هيٺ لھي آيس. ڏٺم هڪڙو جهونو انگريز ڪُنڊ ۾ الٽيون ڪري رهيو هو. هن کي ڏسي منھنجو پيشاپ ئي چڙهي ويو هو.
”ڇا ٿيو، خير تہ آهي، توهان ايزي آهيو؟“ مان هن جي ويجهي واش بيسن ۾ هٿ ڌوئيندي سامھون واري شيشي ۾ هن کي ڏسي مخاطب ٿيندي چيو.
هن شيشي ۾ ئي سامھون مون تي هڪڙي نظر وڌي، مسڪرائي چوڻ لڳو،” مان ٺيڪ آهيان، پر ٿورو سوايو پي ويس.“
”توهان کي پنھنجي عمر جو خيال رکڻ گهرجي.“ مون ٻيھر شيشي ۾ هن کي ڏسي چيو.
”بس اوور ڊوز ٿي ويس، خير هاڻي ٺيڪ آهيان. توهان وٽ سگريٽ آهي؟“
” جي هان اچي هي وٺو.“ مون سگريٽ ڪڍي هن کي ڏنو ۽ ان سان گڏ لائيٽر پڻ ڏنو. مون کي خبر هئي تہ هو مڪمل طور تي هو ش ۾ نہ آهي، ڪٿي پاڻ کي نہ باھہ ڏيئي ڇڏي.
”توهان جي مھرباني“، هُن سگريٽ دُکائي منھنجو شڪريو ادا ڪيو ۽ ٻاهروڃڻ لاءِ ڏاڪڻيون چڙهڻ لڳو.