قاتل حسينائون ۽ جذبن جو خون
هي پوڙِهو تجربيڪار جهونو ديو هيو، هن جي محنت رنگ لاتو ۽ پنھنجي ڏهاڙي ٺاهڻ ۾ ڪامياب ويو هو. چوندا آهن تہ رب چور جي بہ محنت رائگان نہ ٿو ڪري. هن اڳواٽ ئي اسان کي چاھہ جا چارجز وٺي پاڻ کي منٽن ۾ چارج ڪري، اسان کي اسان جي حال ۾ ڇڏي، في امان ﷲ چيئي ڇوڪرين کي پنھنجي ٻولي ۾ سمجهائي روانو ٿي ويو. هاڻي پاڻ نويڪلا هئاسين. اسان جو سڄو ڌيان سونھن نگر جي سھاڳڻين تي هيو، هنن ٻنھي جي ڊريسنگ ڪمال جي هئي.
هنن ٻنھين نازنين کي ڪاري رنگ جي ڪاٽن جي جيڪٽ پاتل هئي. ٿوري دير کان پوءِ هنن ٻنھين سگريٽ دکائڻ لاءِ لائيٽر گهريو، مون کي ان کان وڌيڪ ٻيو ڪھڙو سونھري موقعو کپي پيو. مون بہ پنھنجو سگريٽ جو پاڪيٽ ڪڍيو. هن پنھنجو سگريٽ واپس رکي ڇڏيو هو ۽ منھنجي پاڪيٽ مان سگريٽ ڪڍي، ٻيئي سگريٽ جا ڪش هڻي ماحول کي معطر ڪري رهيو هيون. اهي ٻيئي اڄو ڪي رات اسان وٽ مھمان هيون. ٿوري دير ۾ ڪمري ۾ رونقون جهرمر جهرمر جو روپ ڌاري تجلا ڏيئي رهيون هيون، ويتر ڊاڪٽر هلڪي موسيقي بہ هلائي ڇڏي. هاڻي موسيقي جا مڌر سُر هلي رهيا هئا تہ مٿان وري سگريٽن جا ڪش بہ. ٿوري دير کان پوءِ ڊاڪٽر انگورن جو پاڻي گلاسن ۾ اوتي، ٻہ گلاس اسان جي حوالي ڪيا. جن مان هڪڙو گلاس منھنجي سامھون موجود سونھن جي سپ کڻي پنھنجن چپن تائين آندو ۽ پوءِ سگريٽ جو ڪش هڻي ساڳيو ئي گلاس منھنجن چپن تائين کڻي آئي. جيڪا مان انڪار نہ ڪري سگهيس. اياز جي غزل جون سٽون ذهن تي ٻري آيون تہ؛
اوهان جي اکين جام مئي مان نھاريو،
اسان چوٽ کائي کڻي جام هاريو.
اسان جون وفائون، نہ ساحل نہ ڪشتي،
اوهان جون ادائون نہ ٻوڙيو نہ تاريو.
ان کان پوءِ حسناڪيون ويتر رات جي رونق سان گڏ، اسان جي ڪمري ۽ بيڊ کي بہ وڻ ويڙهي جيان وڪوڙي ويون. پوءِ ماه لقائن چيو تہ، ”بس گهڻي ٿي، هاڻي بلب آف ڪيو.“ مون نہ چاهيندي بہ ڪمري جا بلب آف ڪري ڇڏيا ۽ زيرو بلب جي جهيڻي روشني ۾ ساهن جا سھڪا محسوس ٿيا ۽ رات پنھنجي ڦوھہ جواني کي ڇھندي، اسان کي پنھنجن ڀاڪرن جي ئي آغوش ۾ آڻي ڇڏيو. بالي جي قاتل حسينائن هٿان اسان جو خون ٿي ويو هو ۽ اسان ان ڪمري کي عشق جي بلي چاڙهي ڇڏي هئي. اوچتو اسان کي سج جي روشني بيدار ڪندي اسان جو موڊ خراب ڪري ڇڏيو هو. مون کي سج تي ڏاڍي ڪاوڙ آئي هئي، هن سان مخاطب ٿيندي چيم:
سورج تو ۾ سونھن جو ناهي ذرو ذوق،
ڪيڏو تون بدذوق، نڪتو آهين نينھن ۾.
ب ص ع
اجنبي شھر، اجنبي ماڻھوءَ سان اجنبي عشق جو بہ عجيب فليور محسوس ٿيو. ويندي ويندي مون هن کي دروازي تي آخري چمي ڏيندي هن کان پڇيو هو، ” نالو تہ ٻڌائيندي وڃ.“
هن مسڪرائي، ڀاڪري پائي، ڪن ۾ چيو هو، ” بالي.“
مون زور سان چپن تي اهو نالو آندو.
هن پنھنجي اشهد آڱر منھنجي چپن تي رکندي چيو هو، ”چپ.“ مون محسوس ڪيو هو تہ ويندي ويندي هن جي اکين ۾ ڳوڙها ڀرجي آيا هئا ۽ هن جي دل زور سان ڌڙڪي رهي هئي. هن آخر ڀاڪر ۾ ڀري چيو تہ، ”بالي کي توهان جو انتظار رهندو.“ مون کي لڳو تہ هن جي دل ۾ عشق جي چڻنگ اڀري هئي. سونھن پنھنجي جاءِ تي، پر هن جي دل جي ڪيفيت کي نظرانداز نہ پيو ڪري سگهجي.
Biggest mistake of this generation is that they run behind pretty faces and ignor good hearts.
بالي تون اڄ بہ ياد آهين. تنھنجو خوبصورت يادون کڻي مان پنھنجي وطن واپس وريو آهيان پر اهو توسان وچن آهي تہ زندگي رهي تہ وري تنھنجي درشن ڪرڻ لاءِ سن سيٽ اسٽريٽ جو رخ ضرور ڪبو. مون کي هتي ڪنھن ڏاهي جو قول ياد ٿو اچي تہ: ”جنھن سان بہ هجو سچا هجو، توهان جي سچائي توهان جي ڪردار جي ضمانت آهي.“