ٽوپلو ۽ ٻہ بوتلون؛ لک روپيا
ڪائونٽر تي ويٺل ٻہ انڊونيشن عورتون هيون، جيڪي دڪان هلائي رهيون هيون. مان جڏهن ٽوپلا ڏسي رهيو هئس تہ، انھن مان هڪڙي مون ڏي هلي آئي. مون هن کان ٽوپلي جي قيمت پڇي. هن مسڪرائي 80,000 هزار ٻڌايا. جنھن تي مون کان رڙ نڪري ويئي. ”اسي هزار.“ منھنجي ري ايڪشن تي هو سمجهي ويئي هئي تہ معاملو گڙٻڙ آهي. ان ڪري هن ٻيھر مسڪرائي ڪيلڪيوليٽر تي 80 هزار انڊونيشن روپيا لکي ڏيکاريا. انڊونيشن روپين جي ڳالھہ سمجهہ ۾ ايندي ئي جسم ۾ ساھہ پيو نہ تہ مان تہ ڪِرڻ وارو هيس.
جيئن تہ ان ويل منجهند هئي پرسج جي تپش ڪجهہ سوائي هئي. ۽ مون کي اڃ بہ لڳي هئي. هن چيو،”ٻيو ڪجهہ .“
”پاڻي جون ٻہ ننڍيون بوتلون ڏيو.“ مون فرج ڏي اشارو ڪندي هن کي انگريزي ۾ چيو.
هن کان ٻہ پاڻيءَ جون ننڍيون بوتلون پڻ ورتم. بوتلون وٺندي مون هن کان پڇيو،”هاڻي گهڻا ٿيا؟“ هن ليڊي چيو تہ،” هاڻي لک روپيه پورو ٿي ويو آهي.“ مان هن کي انڊونيشن لک روپين جو نوٽ ڏيندي سوچيان پيو تہ مار! پنجن منٽن ۾ لک روپيا کپائي ويس. هن جو شڪريو ادا ڪيو. مون ڏٺو تہ نوٽ وٺڻ مھل هوءَ مسڪرائي رهي هئي. شايد سوچيندي هوندي تہ مڙس لک روپين ۾ پريشان ٿي ويو. مون اتي ئي ٽوپلو مٿي تي پائي ڇڏيو هو، دوستن جو خيال هو تہ هي ٽوپلو مون کي ٺھي پيو. پر مون کي لڳي نہ پيو....
ان داخلا واري گيٽ تي ايتري تہ رونق ۽ ماڻھن جي پيھہ هئي جو هرڪو سياح پنھنجا ڦوٽو ٺاهيندي نظر آيو. پاڻ بہ اتي ڪيتريون ئي تصويرون ڪڍرايون. هاڻي پرتاب بہ اچي ويو هو. ڊاڪٽر سنتوش مون سان گڏ هيو. پاڻ گيٽ کان اندر داخل ٿياسين تہ ماڻھن جو وڏو گروپ نظر آيو. هن گروپ ۾ ڪيترائي مرد ۽ عورتون شامل هيون. هن گروپ جا ماڻھو بہ انڊونيشن ئي لڳن پيا. جڏهن تہ انھن تمام وڏي سائيز جو پينافليڪس پنھنجي اڳيان کولي رکيو ۽ سڀ هڪڙي ڊگهي قطار ۾ بيھي رهيا ۽ ڦوٽو ڪڍرائڻ لڳا. اسان کي ظاهري طور تي ايئن لڳو تہ هي ماڻھو ڪو احتجاج ڪري رهيا آهن. ڇو تہ پينافليس ۾ جيڪا ٻولي لکيل هئي سا انگريزي نہ هئي. ان ڪري مان ۽ جاني بہ نيڪ نيتي سان انھن سان گڏ احتجاج لاءِ بيھي وياسين. گروپ ڦوٽا ڪڍرائڻ جي تياري ۾ سيٽنگ ڪرڻ ۾ مشغول ٿي ويا. اسان بہ ان گروپ ۾ بيھي رهياسين. ڦوٽو گرافر اسان ڏي اشارو ڪندي پنھنجي ٻولي ۾ ڪجهہ چيو، جيڪو اسان سمجهي نہ سگهياسين. يقينن هو ان خيال جو هوندو تہ هي ڪباب ۾ هڏي بنجڻ ڪير آيا هن. پر انھن مان هڪڙي ليڊي انگريزي ۾ ان کي جواب ڏنو تہ،” تہ ٺيڪ آهي توهان ڀلي ڦوٽو ڪڍو هي بہ اچي وڃن. ڪو مسئلو نہ آهي، ڇو تہ هي اسان جي ملڪ ۾ مھمان آهن. ان ڪري اسان تي اهو فرض ٿئي ٿو تہ اسان هنن جي عزت ڪري هنن کي مان ڏيون تہ جيئن هي هتان اسان جي باري ۾ سٺا تاثر کڻي پنھنجي ملڪ وڃن.“
هن کي خبر هئي تہ اسان هنن جي ملڪ ۾ چند ڏينھن جا مھمان آهيون. هنن پنھنجي پاڻ کي مان ڏيندي، اسان کي پنھنجي گروپ پڪچر ۾ شامل ڪري ڇڏيو هو. جيتوڻيڪ بعد ۾ اسان کي خبر پئي تہ هي احتجاج ڪندڙ گروپ نہ هيو، بلڪ هي سڄو گروپ ڪنھن ڪمپني طرفان ٽوئر گروپ هيو. پوءِ تہ اسان کي بہ ڏاڍي شرمندگي ٿي تہ اسان کي هنن جي گروپ جو حصو نہ بڻجڻ گهرجي ها، پر خير ائين ٿيندو آ. اسان جو جذبو سچو هيو، نيڪ نيتي هئي. اياز جي غزل جو بند آهي تہ؛
عشق تنھنجو ”اياز“ آ انسان سان،
هو چون ٿا تہ تون نانھہ ايمان ۾.
ڳالھہ فقط ايتري هئي. بس...