اسان بہ تہ ڏسون اهو يار تنھنجو ڪھڙو آ
هن پنھنجن کليل وارن تي هٿ ڦيريندي، عجيب چلولي مسڪراهٽ ۽ شرميلي انداز سان چيو. جنھن مان ڳالھہ صاف ظاهر هئي تہ هن هوٽل ۾ ئي هر شي موجود آهي تہ توهان ٻاهران شيون ڇو ٿا وٺي اچو. پاڻ پنھنجي غلطي مڃيندي چيو تہ، ”اسان کان غلطي ٿي ويئي آهي، اڳتي هتان ئي سودو وٺنداسين.“ هن مرڪي چيو، ”خير آ توهان وٺي اچو پر پويان گهٽي مان، ۽ پوءِ لفٽ ذريعي پر سامھون ڪائونٽر کان نہ، اسان بہ ڏسون تہ توهان جي چوائس ڪھڙي آهي؟“
”توهان جا ٿورا.“ ڊاڪٽر هن جو شڪريو ادا ڪندي چيو.
”مان لفٽ وٽ بيھان ٿي ۽ گارڊ کي بہ چئي ڇڏيان ٿي، توهان ڳڻتي نہ ڪيو.“ هن دفعي هوءَ اٿي بيٺي هئي.
هاڻي پاڻ سان گڏ ٻہ جنت الفردوس جون حورون ۽ هڪڙو جهونو ديو بہ گڏ هيو ۽ ان کان علاوہ سيڪيورٽي گارڊ بہ گڏ. هوٽل جي پاسي واري سنھڙي گهٽي کان، پارڪنگ ايريا ۾ هلي رهيا هئاسين.
رات رم جهم هئي. هينئر تہ ويتر رات کي چار چنڊ لڳي ويا هئا. پاڻ پنھنجن ڪپڙن ۾ نہ پيا ماپون. ڄڻ تہ قارون جو خزانو فتح ڪري آيا هجون. هوٽل جي پويون گيٽ ڪراس ڪرائيندي گارڊ اتي ئي بيھي رهيو، باقي پوڙهو اسان سان گڏ هيو. جيئن ئي لفٽ وٽ پھتاسين تہ اها ئي ڪائونٽر واري رت پياڪ حسينا اسان کان اڳ ۾ اتي موجود هئي. جن مھمانن کي سلام ڪيو ۽ انھن تي هڪڙي نظر هيٺ پيرن کان مٿي چھري تائين وڌي ۽ رڙ ڪري مون ڏي ڏسي چيائين تہ، ”لڳي ٿو توهان جي نظر ڪمزور آهي.“ مون بہ اعتراف ڪندي چيو تہ، ”جي ها توهان سھي ٿا چئو، رات جو مون کي شب خوري ٿيندي آهي، خبر نہ پوندي آهي، انڊن جو بنڊن ۾ ٿي ويندو آهي.“ هن مون کي شوخ نظرن سان چھري تي گُهنج وجهي ڏٺو ۽ وارن کي پوئتي جهٽڪو ڏيئي ڪاوڙ ۾ واپس هلي ويئي هئي. مون کي هن جا لفظ ياد اچي ويا تہ ”اسان بہ ڏسون اهو يار تنھنجو ڪھڙو آ“ .
جنھن جي ڪري دنيا سان ڪيو تو جهيڙو آ،
اسان بہ تہ ڏسو ن اهو يار تنھنجو ڪھڙو آ.