سفرناما

انڊونيشيا جو عشق

ھونئن تہ سفر ناما يادگيرين جو عڪس ھوندا آھن. پر صحبت ھن سفرنامي ۾ انڊونيشيا جي تاريخ، جاگرافيائي حالتون، سماجي مسئلا، معاشي پيش رفت، سياحت جي لاءِ موقعا، سھولتون ۽ ٻين ڪيترن ئي معاملن جو ذڪر ڪيو آھي. ان سان گڏوگڏ اسان جي سفر جا دُک، تجسس، ٽھڪ ھڪ ھڪ لمحي کي من موهيندڙ انداز سان پرويو آھي.

Title Cover of book Indonesia jo Ishq (Love of Indonesia)

پرتاب جو موبائيل گم ٿي ويو

پرتاب اسان کان ٿورو وٿيرڪو ويٺل هو. اسان سڀ هڪٻئي کان پري هئاسين. هو پنھنجي من جي مستي ۾ مگن هيو. اسان هن جي ان ڪيفيت ۾ خلل وجهڻ بلڪل بہ مناسب نہ سمجهيو. سنتوش سمونڊ جي پاڪ پويتر پاڻيءَ سان جوانيءَ جا گناھہ ڌوئي پاڪ رهيو هيو. جاني بہ سمونڊ جي پاڻيءَ سان پنھنجي جسم کي ٿڌاڻ بخشي گرميءَ کي ڀڄائي رهيو هو. مطلب تہ سڀ دوست بيچ جو ڍوَ تي مزو وٺي، واپسي جي ڪري رهيا هئا. هي دوست سمونڊ کان ٻاهر نڪري آيا هئا ۽ هاڻي پٺي ۽ پير اگهاڙا ڪري، پاڻي جي نل جي تلاش ۾ اڳتي وڌيا. سامھون اُن روڊ جي پاسي تي ٻہ ٽي پاڻيءَ جا نل هئا. جتي هنن پنھنجا پير ڌوتا ۽ جسم تي پاڻي وجهي، وهنجي فريش ٿيا. ڇو تہ سمونڊ جو پاڻي کارو هوندو آهي، جيڪو توهان کي بيچين ڪندي تڪليف ڏيندو. ان ڪري خارش کان بچڻ جي لاءِ جيترو جلدي ٿي سگهي فوري طور تي وهنجي وٺجي تہ بھتر.
دوست فريش ٿي پيٽر واري ٽيڪسي ڏي وڌڻ لڳا. انھي دوران رستي ۾ ئي پرتاب رڙ ڪري چيو تہ،”يار! منھنجي موبائيل ڪنھن وٽ آهي؟“ اسان مان ڪنھن وٽ بہ هن جي موبائيل نہ هئي. هو پريشان ٿيڻ لڳو. هيڏي هوڏي ڏسڻ لڳو. ٽرائوزرس ۽ شرٽ جا کيسا چيڪ ڪيا، پر موبائيل ڪٿي بہ نہ مليو. ڪن دوستن جو خيال هو تہ توهان موبائيل ٽيڪسي ۾ رکي آيا هوندا. پر هن جو خيال هو تہ نہ هو موبائيل پاڻ سان کڻي آيو هو. ڇو تہ هن کي جيتري قدر ياد پوي پيو تہ هن سمونڊ ۾ ڪجهہ ڦوٽا ڪڍيا هئا.
نيٺ ان پريشاني ۾ پاڻ ٽيڪسي تائين بہ اچي نڪتاسين. جاني جا سڀ نوٽ سمونڊ جي پاڻي ۾ وهنجندي پُسي ويا هئا. ڪار جي ڪنڊ ڪنڊ جاچي ڏٺي ويئي، پر موبائيل جو ڪٿي بہ اتو پتو نہ پيو. ڪن جو خيال هو تہ موبائيل ڪار ۾ رکيل هئي، جنھن تي مون محسوس ڪيو تہ پيٽر ويچارو پريشان ٿي ويو هو. هن پنھنجي صفائي ۾ چيو تہ،” توهان جيئن ئي نڪتو تہ مان گاڏي لاڪ ڪري هيٺ لھي آيس، مان ٻيھر ڪار ۾ ويو ئي ناهيان.“ اسان هن جي ڪيفيت مان ئي اندازو لڳايو تہ هو سچ ڳالھائي رهيو آهي. وري پرتاب کي خيال آيو تہ متان ساڳي جاءِ تي، جتي هو پلٿي هڻي ويٺو هيو، اُتي نہ رهجي وئي هجي. ان ڪري پيٽر کي چيو ويو تہ تون پنھنجي موبائيل تان ڪال ڪر. پيٽر پنھنجي موبائيل تان پرتاب جو نمبر ملايو تہ ان مھل رنگ وڃي پئي. جنھن مان اهو لڳو تہ موبائيل آن هي. سو ٽيئي دوست پيٽر کي ساڻ ڪري واپس سمونڊ ڏي روانا ٿيا. مان ڪار ۾ ويٺل رهيس. ڇو تہ جاني پوئين سيٽ تي سڀ نوٽ هڪ هڪ ڪري کولي سڪائڻ لاءِ الڳ الڳ رکي ڇڏيا هئا. ٿوري دير کان پوءِ دوست مسڪرائيندا، ٽھڪ ڏيندا موٽيا، پرتاب جي چھري تي رونق هئي هن مسڪرائي چيو تہ،” شڪر آ موبائيل ملي ويو.“
”ڪٿان مليو.“ مون پڇيو.
”ان جاءِ تي ئي ڪِري پيو جتي مان ويٺو هئس. ڪنھن سياح کڻي سيڪيورٽي گارڊ وارن جي ڪائونٽر تي جمع ڪرائي ڇڏيو هو. ڪائونٽر وارن اسان کي ٻڌايو تہ توهان جو موبائيل ڪائونٽر تي جمع ٿيل آهي.“ جڏهن ڪائونٽر تي وياسين تہ هنن موبائيل جو اسڪرين ڪوڊ پڇيو ۽ موبائيل جي اسڪرين تي منھنجي تصوير ڏسي موبائيل موٽائي ڏني.“
اهڙي ريت وڏي پريشاني کان بچي وياسين ڇو تہ هي مھانگي موبائيل هئي ۽ سڄي ٽرپ ۾ موبائيل بنا پرتاب کي مزو نہ اچي ها، جي پرتاب پريشان ٿئي ها تہ اسان مان ڪنھن کي بہ مزو نہ اچي ها، اسان سڀ پريشان ٿي وڃون ها، سو سڄو ٽرپ خراب وڃي ها. پر هاڻي پرتاب خوش هيو ۽ اسان هن کان وڌيڪ. هڪ دفعو ٻيھر ڪچھري ڪندا، تناھہ لاٽ بيچ ٽيمپل ڏي رخ ڪيوسين.