نانگ ۽ نارين جون رڙيون
مون پڇيو تہ، ”ڇو؟! ڇا ٿيو آهي ؟.“
چيائون تہ ”واٽر ۾ نانگ آهي.“
مون چيو، ”ڪو مسئلو ناهي توهان اچو اسان سان.“
ائين چئي مان واٽر ٽپي ٻئي ڪنڌي تي ويس ۽ منھنجي پويان منھنجا دوست بہ ٽپي ويا. ان کان پوِء اها فيملي بہ نڪري آئي. پريان ٽپي هن اسان کي نانگ ڏيکاريو. نانگ واقعي ئي مون بہ ڏٺو. هو سنھڙو اڇن ڪارن پٽن سان هيو. هن کي انگريزي ۾ Bandy-bandy نانگ چيو ويندو آهي. هي زهريلو venomous نانگ هوندو آهي. هنن مان ڪنھن چيو تہ، ”اسان کي انتظاميہ کي اطلاع ڏيڻ گهرجي.“ جنھن تي اسان ان ڳالھہ سان متفق ٿياسين. پاڻ جيئن ان هٿراڌو ٺھيل سرنگهہ ۾ گهڙياسين تہ اسان کي ڏاڍو عجيب لڳو. عجيب ان ڪري لڳو جو هڪ تي اهو سوڙهو هيو، ٻيو تہ هن جي ڇت مٿي نہ هئڻ ڪري اها مٿي سان ٽڪرائجي پئي. ان ڪري مون کي تہ ڪٻڙو ٿي هلڻو پيو. ڊگهي ماڻھوءَ لاءِ تہ هن سرنگهہ مان گذرڻ بہ وڏو مسئلو هيو. ان کان علاوہ هتي گهگهہ انڌيرو هيو. اک نہ ڏسي اک کي. ان ڪري انتظاميہ کي هن تي توجھہ ڏيڻ گهرجي ها، هتي روشني جو بندوبست ڪرڻ گهرجي ها، جيتوڻيڪ هن غار جو ٻيو ڇيڙو کليل هيو، پر اوسيتائين پھچندي ماڻھوءَ جو ساھہ سڪي پئي ويو تہ ڪٿان ڪو نانگ بلا نہ نڪري پوي.
پاڻ پنھنجي موبائيل جي بيٽري آن ڪري، موبائيل جي روشنائي سان قدم قدم ڦوڪي کڻي، خوف ۽ ڊپ ۾ هلڻ لڳاسين. ڇو تہ ٿوري دير اڳ ۾ نانگ ڏٺو هو، ان جو بہ ڊپ اڃان ذهن ۾ واسو ڪيل هيو. نيٺ جيئن تئين ڪري غار جي ٻي ڇيڙي تي پھتاسين. پريان کان اسان سڀني کان مٿاهين ٽٻي تي بيٺا هئاسين. اسان هيٺ نظر ڪيون پيا تہ هيٺ ۽ سامھون کان اسان کي ڪيئي سياح نظر پئي آيا. پرئين پاسي کان جيڪو بہ اسان تي نظر وجهي پيو، ان کي ائين لڳي پيو ڄڻ تہ اسان ان خوفناڪ جانور جي وات ۾ آهيون. اسان دوست هنن منظرن جي ڦوٽو گرافي ڪرڻ ۾ مصروف هئاسين تہ چيني يا جاپاني پريمي جوڙو نظر اچي ويو. انھن مان ڇوڪري جاني کي عرض ڪندي چيو، ”مھرباني ڪري اسان ٻنھين جون تصويرون ٺاهيو.“ جاني پنھنجو موبائيل سيٽ منھنجي حوالي ڪري هنن جي ڪم سان لڳي ويو. اسان سيمينٽ جي ٺھيل ٽپن تي قدم رکندا اڳتي وڌندا وياسين. انھن سيمينٽ جي ٽپن جي ٻنھي پاسن کان زمين تي ساريون پوکيون پيون هيون. اڳتي ڪو بہ رستو نہ هيو. ان ڪري هاڻي اسان کي پرئين پاسي وڃڻو هو. ان لاءِ اسان کي درياءَ/پاڻي جي وڏي واٽر / شاخ مان رسن واري پُل ذريعي اڳتي نڪري پار ڪري پھچڻو هيو.
پرتاب پل مان تڪڙيون تڪڙيون ٻرانگهون کڻي اڳيان نڪري ويو ان کان پوءِ منھنجو وارو هو. مان هاڻي پل تي هلي رهيو هئس. پل سڄي لڏي رهي رهي. ٻنھي پاسي رسن کي مضبوطي سان جهلي پير کپائي اڳتي وڌي رهيو هئس. ڊاڪٽر شرارت ڪندي پويان ان پل تي بيھي اهڙا تہ وڏا ٽپا ڏنا، جو منھنجو تہ ساھہ ئي نڪري ويو. پاڻ هون ئي اڳ ۾ وڏا بھادر. ڊاڪٽر جي ٽپن جي ڪري سڄي پُل لڏي رهي هئي ۽ مون کي تہ ائين لڳي رهيو هو، تہ پل ويئي ۽ اجهو ٿو ڪران.
ڊاڪٽر کي گهڻيون ئي رڙيون ڪري چيم تہ، ”ڊاڪٽر ائين نہ ڪر، ڪري پوندس.“ پر ڊاڪٽر کي مسخري سُجهي ۽ هو نہ مڙيو، سو مون بہ وڏيون ٻرانگهون کڻڻ شروع ڪيون، نيٺ مان اچي پار پيس. جاني سڀني کان آخر ۾ هو. هاڻي ڊاڪٽر بہ اچي ويو هو ۽ جاني بہ. پل پار ڪري جڏهن ٻي پاسي پھتاسين تہ هتي الڳ رونقون هيون.
مطلب تہ هن پارڪ جي سونھن کي لفظن ۾ بيان نہ ٿو ڪري سگهجي. سڳداسي سارين جي سڳنڌ، ساوڪ، گلن، وڻن ٽڻن جي خوشبو ويتر، ڪيڏو نہ خوبصورت ۽ پرفضا ماحول هيو.
اسان هاڻي واپسي لاءِ مٿي جون ڏاڪڻون چڙهڻ لڳاسين. مٿي چڙهندي اهڙي جاءِ تي اچي پھتاسين جتي سئمنگ پول هيو. جتي ڪيترائي خوبصورت پکي تڙڳي رهيا هئا پر هاڻي تہ هن ماحول ۾ رهندي اسان جي فطري سونھن کان علاوہ ڪنھن بہ پري پيڪر تي نظر نہ پئي ٻڏي. اڀيون ڏاڪڻيون چڙهندي ٿڪجي پيا هئاسين. نيٺ مٿي چڙهي آياسين. هن Alas Harum Bali جي گيٽ تي نالي جي اڳيان شاندار تصويرون ٺھرايونسين. ان کان پوءِ روڊ پار ڪري پيٽر ڏي هليا آياسين. پاسي ۾ اسٽور تان ويندي ويندي جوس ۽ پاڻي جون بوتلون ورتيونسين. ڏاڍي اڃ لڳي هئي. اسان هڪڙا اڳ ۾ پياسا، مٿان وري Alas Harum Bali جي اڃ. پوءِ تہ هوش ئي خطا ٿي ويا