ٻيجل جي ناراضگي
ٻيجل کي جيئن وٺي وياسين، تئين ئي ويچاري کي واپس پوئين پير آندوسين. نہ گهمايوسين، نہ ڦيرايوسين ۽ نہ وري ڪا شاپنگ ڪرائسين سو هن جو موڊ صفا خراب ٿي ويو هو، هن جي چھري تي ڪاوڙ جا تاثرات صاف ۽ نمايان نظر اچي رهيا هئا، جن جو هن اظھار بہ ڪيو هو. اصل ۾ هن کي آسرو ڏنو هيوسين تہ تو کي ”ڪولڊ ورلڊ“ وٺي هلنداسين، جتي انھن اهڙو ماحول ٺاهيو آهي جو، ڇتي گرمي ۾ بہ جنوري جو مزو هيو، برف باري ۽ مائينس ڊگري سينٽي گريڊ جو ماحول پيدا ڪيو ويو هو. ان ڪري ٻارن کي اتي مزو اچي ٿو. اسان پروگرام بہ ٺاهيو هو تہ ٻيجل کي اتي وٺي وينداسين پرتاب ٻڌايو تہ اتي فيملي جي بغير اجازت نہ آهي، سو ٻيجل جو اهو خواب ڪجهہ وقت لاءِ ابينس ۾ هليو ويو هو.
ڪراچي کان هاڻي واپسي لاءِ دادو نڪتا هئاسين، سج لھي چڪو هو. جاني جو سڄو ڌيان ڊرائيونگ تي هيو. نيٺ اچي اقبال سولنگي جي فليٽ وٽ بيٺاسين. اقبال پنھنجي ننڍڙي اسد اقبال سان هيٺ لھي آيو هو. هو بہ اسان سان گڏ دادو هلي پيو. سو اسان چانھہ لاءِ هن جي فليٽ جي اڳيان پالاري هوٽل تي اچي بيٺاسين. اقبال جو سامان سنتوش جي ڪار ۾ رکيل هيو، ڇو تہ هو اقبال ۽ سندس ننڍڙو اسد هن جي گاڏي ۾ ويٺا هئا. جڏهن چانھہ پي، ريفريشمينٽ ڪري ڊاڪٽر سنتوش کان موڪلائي پاڻ دادو لاءِ نڪتاسين تہ رات جي پھر ۾ روڊن تي اونداهي جو راڄ هيو. رستي ۾ ڊاڪٽر جاني کي ڪال ڪري چيو تہ،” توهان جو ڪو سامان منھنجي گاڏي ۾ تہ نہ رهجي ويوآ.“ جنھن تي جاني چيو تہ،”نہ ڊاڪٽر، اسان جو تہ سڀ سامان اسان جي گاڏي ۾ آ.“ پرجڏهن مانجهند وٽ پھتاسين تہ اقبال رڙ ڪري چيو تہ،” يار منھنجو بيگ تہ ڊاڪٽر جي ڪار ۾ رهجي ويو.“
جنھن تي جاني ڊاڪٽر کي ڪال ڪئي پراها ڪال اٽينڊ نہ ٿي. شايد رات جي پوئين پھر ۽ ٿڪاوٽ جي ڪري ڊاڪٽر سمھي پيو هجي. پر ٿوري دير کان پوءِ هن ڪال بئڪ ڪري حال احوال ورتا. جنھن تي هن کي اقبال جي سامان جو چيوسين ۽ عرض ڪيوسين تہ اهو سامان سڀاڻي ٽي سي ايس ذريعي موڪلي ڇڏي. ڊاڪٽر ٻي ڏينھن پنھنجي کيسي مان خرچ ڪري سامان ٽي سي ايس ڪيو. سندس ٿورا. پاڻ رات جو دير سان گهر پھتاسين. حالانڪ پرتاب گهڻو ئي چيو تہ رات رهي پئو، پري جو پنڌ آ، توهان کي ٿڪاوٽ ٿيندي، پر اسان نہ مڙياسين، دير مدير واپس پنھنجن ماڳن ۾.