واڪنگ اسٽريٽ ۾ رات جون رولاڪيون
اسان پنھنجن پنھنجن هوٽل جي ڪمرن جو رخ ڪيو. ان ۾ ڪو شڪ نہ آهي تہ پاڻ ٿڪل نہ هئاسين. پر ساڳي جاءِ تي نوسو پينيدا جي ايڏي فطري سونھن پسي، پاڻ بلڪل فريش ٿي ويا هئاسين. تازي پاڻيءَ جو شاور ورتوسين، جنھن ۾ ٻہ مزا هئا: گرم پاڻي بہ هيو تہ ٿڌو بہ. خوشگوار ماحول ۾ فريش ٿي، ٻاهر هيٺ لٿاسين. ڊاڪٽر ۽ مان ڪمري کان نڪري هيٺ هوٽل جي لائونج ۾ اچي ويھي رهياسين. جاني ۽ پرتاب بہ ٿوري دير ۾ اتي اچي نڪتا. پاڻ هوٽل جي مھاڳ واريون ڏاڪڻيون لھي، روڊ تي بيھي ٿوري دير لاءِ ٽريفڪ ۽ شھر جي ماحول جو جائزو وٺڻ لاءِ هوٽل جي اڳيان بيھي وياسين.
پاڻ سوچي رهيا هئاسين تہ هن دفعي شھر جي ڪھڙي پاسي رخ ڪجي. ساڄي يا کاٻي. مون پرتاب کي چيو تہ، ” سائين پاڻ ليفٽ جا ماڻھو آهيون، پاڻ سدائين ليفٽ کي لفٽ ڪرائيندا آهيون ۽ رائيٽ وارن کي پڇندا بہ نہ آهيون. ان ڪري اڄوڪي بالي جي شام رائيٽ وارن جي نانءُ .“