ورجن بيچ ۽ ٻيجل جي وڊيو ڪال
پرتاب سمونڊ جي واريءَ تي پلٿي هڻي ويھي رهيو ۽ واريءَ تي هن اڃان ڪجهہ لکيو هيو تہ سمونڊ جي لھرن کي اها ڳالھہ بنھہ نہ وڻي هئي ۽ ڪا اهڙي ويرآئي جو هن جي دل جي دنيا کي اجاڙي مسمار ڪري وئي. لکيل سڀ ڪجهہ سمونڊ جي وير پاڻ سان کڻي ويئي. مون کي ارشد محمود جو ڳايل گيت ياد اچي ويو تہ، ”واريءَ تي گهر ٺاهيوسين، توکي چاهيوسين، توکي چاهيوسين.“ جاني ۽ پرتاب اتي ڪناري تي موجود جهولن جا مزا وٺي رهيا هئا. ڪيڏي مھل ڊاڪٽر جهولي رهيو هو تہ ڪيڏي مھل جاني.
پرتاب پنھنجي مستين ۾ مست ٿي سمونڊ سان کيچل ڪري رهيو هو. اسان جي دنيا ئي الڳ. ٻيجل سان ڪچھري ڪندي هن کي بيچ گهمائي رهيو هئس. هن جو بار بار اهو ئي سوال تہ، ”بابا! باقي گهڻا ڏينھن بچيا آهن، ڪڏهن واپس ايندو.“ هن جا اهي سوال منھنجو جيءُ جهوري ڇڏيندا ها. پر هن کي سمجهائيندي چوندو هئس تہ، ”بابا! بس ڪجهہ ڏينھن تہ بچيا آهن، 25 تي نڪرنداسين ۽ 26 تي گهر هونداسين، تون اڃان ننڊ ۾ هوندين تہ مان اچي ويندس پوءِ پاڻ گڏجي ناشتو ڪنداسين، پوءِ تہ بس.“ هو خوش ٿي ويندو هو. وري چوندو هو، ” بابا! منھنجي لاءِ ڇا ورتو اٿوَ؟“
”بابا! جيڪو تون چوين. تو لاءِ وٺان پر شاپنگ ٿائيلينڊ کان ڪنداسين.“
”بابا! مون کي ڪمپوٽر واري گيم ۽ ڪجهہ شرٽون، ٽائوزر کپن ٿا.“ هن پيار سان چيو.
”جي بابا کوڙ مان سڀ وٺي ايندس.“ اهڙي ريت گفتگو ڪندي واپس ان سيٽ تي آيس، جتي منھنجو ناريل ائين ئي پيو هو. وڊيو ڪال هلي رهي هئي. هن کي ناريل ڏيکاريا. جنھن تي هن چيو تہ، ” بابا! منھنجي لاٰءِ بہ ناريل وٺي اچجان.“ مون وڏو ٽھڪ ڏيندي چيو تہ، ” ها ضرور ڇو نہ. ٿائيلينڊ کان وٺي ايندس.“
سگنل ڪم ڇڏي پئي ويا. ڪڏهن تہ ريڪينڪٽنگ جو آپشن پئي آيو. ۽ ڪڏهن تہ ڪال ئي نہ پئي ويئي. هن سان سير آميز گفتگو ڪري، وري دوستن جي سٿ ۾ شامل ٿيس.