لطيف سائين جي گهر جو ماحول
اسان جي سنڌ دنيا جي ٻين خطن کان وڌيڪ پيري مريديء سان واڳيل رهي آهي. مرشد دنيا مان ناپيد ٿيندا پيا وڃن پر هتي جاه وجلال سان موجود ۽ وڌندا پيا وڃن.
ڪيترن خاندانن جو ذريعه معاش پيري مريدي رهندي پيئي اچي صدين ۽ سالن کان.
ڪيترن دوستن کان، وڏڙن کان اهڙيون ڳالهيون پيا ٻڌون جنهن مطابق ڪنهن انسان پنهنجي ڳوٺ ۾ ڪو ڏوه ڪيو، ڪو قتل ڪيو جنهن ڪري هن کي اهو ڳوٺ ڇڏڻو پيو. هن اچي پري ڪنهن ڳوٺ ۾ پناه ورتي، ۽ اتي سيد سڏائڻ لڳو.
پراڻي زماني ۾ مواصلات جا ذريعا ايترا ڪي تيز ڪونه هئا. هڪ ڳوٺ، هڪ شهر (شهر ته ڪونه هئا ان وقت، وڏا ڳوٺ کڻي چئون) کان ڪو انسان ٻئي ڪنهن ڏوراهين علائقي ڏانهن لڏي ويو ته پوء شايد ئي وري ڪنهن سان ملي!.
ڪيترن کي پنهنجي ذات بدلائي سيد سڏائڻ ڦٻي ويو.
هتي هڪ سوال آهي ته انهن سيد سڏائڻ ڇو مناسب سمجهو؟
ڇو ته سنڌي مرشدن جا ماريل آهن. پنهنجو سڀ ڪجهه لٽائي به مرشد جي دعا پنن. پنهنجي ٻچن کي بکون ڪٽرائين ۽ مرشدن کي پالين.
سنڌ ۾ اڃان تائين ڪي ماڻهو اهڙا به آهين جيڪي پنهنجون نياڻيون ٻانهيون ڪري مرشدن جي ڪوٽن ۾ موڪلين جتي اها نياڻي عمر جي مختلف حصن ۾ پنهنجي سونهن، جوانيء مطابق پيئي ڪم ايندي رهي ٿي.
ڪيترا وري پنهنجا پٽ درگاهن تي ٻانها ڪري موڪلين جيڪي نه ته ڪو علم حاصل ڪن، نه تا ڪا انهن جي پنهنجي زندگي هجي، پرائي وس.......جيئري ئي موت...جهڙا ڄاوا تهڙا ڪونه....
مرشد سڳورا وري اهڙن عملن جي همت شڪني ڪرڻ بجاء همت افزائي ڪندا آهن ڇو ته جيڪڏهن گهوڙو گاه سان دوستي رکي ته ڇا کائيندو؟.
مرشدن جي گهرن ۾ پنهنجي اولاد لاء به هڪ تربيتي پروگرام هوندو آهي (ساڳئي قسم جو تربيتي طريقو وڏيرن وٽ به هوندو آهي پنهنجي اولاد لاء) ٻيئي انسان دشمن ٽولي جا ميمبر پنهنجي اولاد کي سيکاريندا آهن ته عام ماڻهوء کي جهڪيل ڪيئن رکجي؟
پنهنجو ذهني ۽ جسماني غلام (لائيف ٽائيم) ڪيئن رکجي؟
عام ماڻهو ڪيئن انهن پاران ڏنل گارين کي نظر ڪرم سمجهي؟
ڪيئن انهن سان هٿ ملائجي؟،
ڪيئن انهن کي ادنى درجي جي غلاميء ۾ به سندس ساراه ڪندڙ بڻائجي؟
ڪيئن انهن جي گهرن جون چوريون ڪرائجن ۽ لهي ڏجن (ٿورو گهڻو سامان واپس ڪرائجي) ۽ هو چوري ڪرائڻ واري عمل بجاء چوري لهي ڏيڻ واري عمل جي ساراه ڪندو رهي؟
ڪيئن کين بکيو رکي سدا لاء غلام رکجي...
(ان عمل ۾ اسان جي سرڪار سڳوري ٻه وکون اڳتي آهي انهن سان گڏ..........هي پير وڏيرا مير سڀئي هن فوجيء جرنل سان، هن ڪوڙي ڪرنل سان)
ڇا دنيا جي ٻين ملڪن ۾ به ائين آهي.......؟
اها بيماري ڪيترن ئي ملڪن جي ماڻهن کي لڳل آهي، هيء بيماري اصل ۾ انساني دماغ ۾ پلجندڙ ڪمزور عقيدن عيوض موجود رهندي پيئي اچي......۽ ڪمزور عقيدا دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ آهن.
توڙي جو سڀني نبين هڪ خدا جي ئي عبادت جو حڪم ڏنو آهي، اهڙي عبادت سيکاري آهي جنهن ۾ هڪ خدا اڳيان سجدو ئي جڳائي پر اسان جي سوچن جي مضبوط نه هجڻ ڪري هي بيماري اسان جي ذهنن ۾ گهر ڪري ويل آهي.
مان هڪ شهر ۾ نوڪري ڪندو هوس، اتي هڪ ماڻهو منهنجي نوڪريء مان فائدو وٺڻ لاء منهنجي خوشامد ڪندي مون کي پيشڪش ڪئي ته جيڪڏهن منهنجي ڪنهن سان دشمني آهي، يا منهنجو ڪنهن سان عشق آهي ٻنهي صورتن ۾ مان هن کي ان انسان (عورت يا مرد) جو نالو سندس والده جي نالي سان ٻڌايان ته هو مون کي ڪو تعويذ لکي ڏيندو جنهن سان اهو انسان، منهنجو معشوق لمحي ۾ منهنجي قدمن ۾ هوندو ۽ منهنجو دشمن ڪجهه ئي وقت اندر چيچلائي چيچلائي مري ويندو.
مون ان ماڻهوء کي ٻڌايو ته ها! برابر مون کي تعويذ ڪرائڻو آهي.
هن انتهائي خوشيء مان پڇيو نالو ٻڌايو....
جارج ڊبليو بش، ولد باربرا بش. ( ان وقت آمريڪا عراق مٿان ويل وهائي رهيو هو، انساني تقاضا اها هئي ته آمريڪا جي مذمت ڪجي. هر انسان دوست ۽ مظلوم دوست وانگر مان به مظلومن جو حامي هوس ۽ خبرون ٻڌي معصومن جي مرڻ تي اداس ٿي ويندو هوس)
(هتي هڪ ڳالهه جيڪا مون کي ڪرڻ نه گهرجي ڇو ته اهو منهنجو ذاتي خيال آهي.... ضروري ناهي ته سڀ مون سان متفق هجن. اُهو اِهو ته مان آمريڪا مخالف هوندي به ان خيال جو آهيان ته بجاء ان جي جو هن دنيا جي ليڊرشپ (هجڻ ته ليڊرشپ به نه گهرجي پر جيسيتائين هر ملڪ پنهنجي پيرن تي بيهي، برابريء جي بنياد تي معاشرو قائم ٿئي) ڪنهن ايشيائي، ڪنهن آفريڪي، ڪنهن لاطيني آمريڪي، آسٽريليائي کنڊ جي ڪنهن ملڪ وٽ هجي مان ان کي وڌيڪ سٺو سمجهندو آهيان ته اها ڪنهن يورپي ملڪ يا آمريڪا وٽ هجي...... نادان دوست کان داناء دشمن ڀلو)
هن تعويذي همراه مسڪرايو ۽ فرمايائين ته سائين تعويذ اُتي ڪم ڪونه ڪندو....
ته پوء مان توکي ڪنهن جو نالو ڏيان؟ هتي ته اٺارنهن/ ويهه ڪروڙ ئي مئل آهن مئلن کي ماري ڇا ڪندس مان!؟
(اها ڳالهه مون سائين امر جليل صاحب سان ڪئي، جيڪو ڏاڍو کليو ۽ چيائين مان ان ڳالهه تي/موضوع تي سنڌ ٽي وي تي پروگرام ڪندس)
سو ڳالهه پئي ڪئي سين تعويذن جي، ٽوڻن ڦيڻن جي....
مرشدن جي....
لطيف سائين وقت ايترو علم ڪونه هو ماڻهن ۾، عقيدي جون ڪمزوريون عام هيون تنهن ڪري مرشد وڌيڪ طاقتور هو.....
پر هي انسان ٻئي ڪنهن ساڳئي ئي طرح جي تخليق (انسان) اڳيان جهڪڻ کي گناه سمجهندي نه صرف هن عمل جو حصو نه بڻيو پر ان کي سخت ناپسند ڪيائين. ( يعني پنهنجي مرشدي عضمتن خلاف پاڻ بغاوت)
پنهنجي طاقت کي استعمال نه ڪرڻ،
پنهنجي طاقت کي پنهنجي ڪمزوري بنائڻ،
اهو صرف لطيف ئي ڪري سگهي ٿو ٻئي ڪنهن جي وس جي ڳالهه ڪونهي.
پنهنجي مريدن کي دوست جو درجو صرف لطيف ئي ڏيئي سگهي ٿو ٻئي ڪنهن جو ڪم ناهي.
پنهنجي مريدن جو ڀرجهلو صرف لطيف ئي ٿي سگهي ٿو ٻئي ڪنهن کي طاقت ڪونهي. ڇو ته هي اک الٽي ڌار وارو ماڻهو هو،
اک الٽي ڌار جا سبق ڏيندڙ هو،
هن مريدن کي ڦري لٽي سگهارو/پهلواني جسم جوڙڻ بجاء انهن جي ذهني رهنمائي ڪري پنهنجو جسم اگهو ڪرڻ ئي چڱو سمجهو.