سهڻي-10
*****
وڇين سين ويٺي، سور وياڇي سهڻي
آن ڪا ٿي ڏيٺي، مينهن جي ميهار سين.
دنيا جي سڀ کان وڏي ناول نگار (ڪي ٽالسٽاء کي وڏي ۾ وڏو ناول نگار چوندا آهن، ڪي وري دوستووسڪيء کي. مون ٻنهي کي پڙهيو آهي، مان ٽالسٽاء کي ٿورو سرس سمجهندو آهيان، جيڪا صرف ۽ صرف منهنجي راء آهي ان سان متفق ٿيڻ ضروري ڪونهي اوهان پڙهندڙن جو) ٽالسٽاء جي هڪ تمام وڏي ناول اينا ڪرنينا (پڙهندڙن کي گذارش آهي ته مهرباني ڪري اهو ناول ضرور پڙهن). دنيا جي سڀ کان وڏي فلم نگري هالي ووڊ ۾ هن ناول تي اٽڪل هر ڏهن سالن کان فلمون ٺهنديون رهيون آهن.
1913 ۾ جڏهن گونگيون فلمون ٺهڻ شروع ٿيون تڏهن پهرئين فلمن ۾ هن ناول تي ٺهندڙ فلم به شامل هو.
1926 کان پوء جڏهن ٽاڪيز فلمن جو دور شروع ٿيو ته به پهرئين فلمن ۾ هن ناول تي آڌاريل ٺهندڙ فلم شامل هو.
ان کان پوء اٽڪل هر ڏهين سال هن تي آڌاريل فلمون ٺهنديون رهيون آهن.
بي بي سي وارن ته هن تي ڏه ڪلاڪن کان مٿي ٽائيم واري فلم ٺاهي. جنهن کانپوء به ڪيترا فملسازن/ هدايتڪارن چيو ته اسين اڃان هن ناول جو حق ادا ناهي ڪري سگهيا آهيون ۽ پوء به ڪيترا دفعا هن ناول تي آڌاريل فلمون ٺهنديون رهيون آهن.......) جو پهريون جملو آهي........
All Happy Families are alike, every unhappy family is unhappy in its own way
سڀ سُکيا گهراڻا ساڳي طرح/ هڪ جهڙا سکيا هوندا آهن
هر ڏکويل گهراڻي جا ڏک پنهنجا آهن.
جيڪڏهن چئجي ته سک هڪ جهڙا آهن ۽ ڏکن جون ورائٽيز آهن، قسم آهن ته غلط ڪونه ٿيندو.
لطيف سرڪار جي سڀني هيروئنن جا ڏک پنهنجا آهن....
ڪنهن کي ڪهڙا ته ڪنهن کي ڪهڙا....
ڏکن جو هجڻ
ڏکن جو هڪ ٻئي سان سلي سگهڻ
ڏکن جو هجڻ
ڏکن جو ڪنهن ٻئي سان سلي نه سگهڻ
ڏکن جو ڪنهن ٻئي سان سلڻ ۾ وجود جو خطرو هجڻ....
منهنجي حساب ۾ هڪٻئي کان مختلف آهن.
سهڻي ان آخري ڊگريء واري ڏک واري آهي.
روس جي هڪ ٻئي شهزادي اديب چيخوف جي هڪ ڪهاڻي هئي........
ان ڪهاڻيء ۾ هڪ گهوڙو گاڏي هلائيندڙ هوندو آهي
ان جي معاشي حالت ڪا سٺي ڪونه هوندي آهي
ان جي گهر واري دنيا جي هر گهر واريء وانگر کيس چوندي آهي،
فلاڻيء جو مڙس ڏس، ڪيترو ٿو ڪمائي اچي،
گهر ۾ سڀ ڪجهه اٿن..........هڪ تون آهين جو ٿورو ڪمائي موٽي ٿو اچين، گهر جو گذارو به مشڪل ٿئي ٿو.
پردو ٿئي، ٽانگا وڌي ويا آهن، اڳي گهٽ هوندا هئا ته چڱو خاصو ملي ويندو هو
ٻيا ڪيئن ٿا ڪمائي اچن.....................
هي خاموش ٿي وڃي ٿو
لاجواب يا وري تنهن اڳيان ڳالهائڻ، جيڪو سور ۽ ڏک کي ڪونه سمجهي اتي ڳالهائڻ وقت جو زيان سمجي خاموش!؟
ٽانگو ڍڪائي/جوٽي اڏي تي اچي ٿو،
سواري کڻي ٿو،
سواريء وارن سان ڳالهائي ٿو
ملڪ ۾ ڏڪر ٿي ويو آهي،
ٽانگا گهڻا ٿي ويا آهن،
گهر جي پورت مشڪل ٿيندي پيئي وڃي.....
ماڻهو چونس ٿا،
اسان کي دير ٿي ٿئي، اسان کي منزل تي پڄاء.
تون وري ڳالهيون شروع ڪيون آهن..........
هي خاموش ٿي وڃي ٿو.....
رات جو گهوڙي کي کولي ٿو
ان سان ان جي ڪڙه ۾ وڃي ڪچهري ڪري ٿو،
ان کي چوي ٿو تون ته منهنجو ساٿي آهين، تون ئي منهنجي ڳالهين ۽ پوزيشن کي سمجهي سگهين ٿو.
تون ئي ٻڌاء ته منهنجو ڏوه ڪهڙو آهي...........
سهڻي به چوطرف نهاري ٿي،
اندر جي باه ڪنهن سان سلي سگهڻ جي ڪوشش ڪري ٿي،
بدنامي جو ڀوء
موت جو ڀوء
ٻڌندڙ ڳالهه کي الائي ڪهڙي انداز ۾ سمجهي..........!!؟؟
تنهنڪري وڇين سين ويٺي آهي،
انهن سان پنهنجا سور وياڇي ٿي،
اهي وڇيون جن لاء پڪ اٿس ته
اهي سندس ڳالهيون ڪنهن سان ڪونه چغلينديون.......
اچو شعر ٻيهر پڙهون؛
وڇين سين ويٺي، سور وياڇي سهڻي
آن ڪا ٿي ڏيٺي، مينهن جي ميهار سين.
وڇين سين ويٺي ٿي سور وياڇي سهڻي،
اهڙي ڪا ڏيٺ ويٺ ٿي، اهڙو ڪو نينهن لڳو پرينء سان،
ميهار سان.
وقت به وقت اسين بحث ڪري آيا آهيون ته سهڻيء جو ڏک ان ڪري سڀ کان نرالو آهي جو؛
اهو ڪنهن سان سلڻ جهڙو ڪونهي
جيڪو کيس سڀني کان مٿاهون ڪري ٿو.