مومل-3
يا هن ئي هڪ شعر جي تشريح آهي؟
نه ڪا جهل نه پل، سڀڪو پسي پرينء کي.
ها!
اهو سچ آهي.
اوهان شاعري پڙهڻ يا ٻڌڻ وقت ٿورو به غور ڪندا ته اوهان کي لڳندو ته؛
پيار آزاد ناهي،
پيار کي آزاد هجڻ گهرجي.
پياري سان ملڻ لاء سمورا رستا بند آهن،
اهي کلڻ گهرجن.
پيار ڪيا تو ڊرنا ڪيا،
پيار ڪيا ڪوئي چوري نهين ڪي...........
پيار کان پوء ڊڄڻ ڪهڙو؟
ڇو...........ڇو ته اهو منهنجو حق آهي،
مونکي حق ملڻ گهرجي.....
هر انسان کي حق ملڻ گهرجي....
حق آسانيء سان ملڻ گهرجي...
نه ڪا جهل نه پل.....
ڪهين دو دل جو مل جاتي،
بگڙتا ڪيا زماني ڪا....
جيڪڏهن پيار ڪرڻ واريون ٻه دليون پاڻ ۾ ملي پون ها ته زماني کي ڪهڙو نقصان!؟
دلين جو ملڻ ته فطري آهي،
فطرت کي روڪڻ!
فائدي وارو آهي يا نقصان وارو...
پوء فائدو آهي ته ملڻ ۾ ڇاهي...
اهو ملڻ ته آزاد هجڻ گهرجي..
نه ڪا جهل نه پل.................
هڪ موت مئي جو ڀوء سهڻا،
ٻيو تومان نه ٿو ٿئي ڍوء سهڻا...
توسان ملڻ جي الزام ۾ مونکي موت ملندو.........
پر توسان ملڻ ڪو ڏوه ته ڪونهي.!؟
پوء ائين ڇو...........
ائين نه هجڻ گهرجي...
توسان ملڻ لاء مان آزاد هجڻ گهرجان..
پر هر پيار ڪرڻ وارو آزاد هجي...
نه ڪا جهل نه پل..........
ملتي رهين يهان هم، يه هي يهان لکا،
اس لکاوٽ ڪي زيروزبر ڪو سلام،
ساحل ڪي ريت پر يون، لهرا اٺا يه دل،
ساغر سي اٺني والي هر لهر ڪو سلام،
ان مست گهري گهري آنکون ڪي جهيل ۾،
جس ني همين ڊبويا اس ڀنور ڪو سلام..
سولا برس ڪي بالي عمر ڪو سلام...
اسان جو ملڻ هتي لکيل آهي، ان جي لکت جي زير زبر کي منهنجو سلام..
ڇو ته اسان پيدا ئي هڪ ٻئي سان ملڻ لاء ٿيا آهيون...
پوء پاڻ ۾ ڇو نه ملون...
زماني کي اهو اختيار ڪنهن ڏنو آهي ته اهو اسان جي ملڻ تي ڪا پابندي هڻي!؟
نه ڪا جهل نه پل....
منهنجي اڱڻ تي آءُ سهڻا،
تو لئه نيڻ وڇايان مان،
سهڻيون پتڙيون گلابن جون،
مٿان تنهنجي ڇٽايان مان....
تون منهنجي اڱڻ تي اچ،
مان تنهنجي مٿان گل اڇلايان،
ڇو ته منهنجي اکين ۾ تون ئي ته ويٺل آهين،
تنهنجي ئي راه ته ڏسان ٿو ويٺو...
زماني اسان کي ملڻ کان سڪائي ڇڏيو آهي،
زماني کي اهو اختيار نه هجڻ گهرجي....
نه ڪا جهل نه پل.....
ڪاگا سڀ تن کائيو،
چن چن کائيو ماس،
دو نينا مت کائيو،
انهي پيا ملن ڪي آس...
اي ڪانگ، منهنجي جسم جو سمورو گوشت کائي وڃج،
منهنجي مرڻ کان پوء منهنجو سمورو تن کائي وڃج...
پر هي منهنجون ٻه اکيون نه کائج،
ڇو ته انهن کي منهنجي پيا، منهنجي پرينء کي ڏسڻ جي اميد آهي،
انهن اکين ۾ سڄڻ کي ڏسڻ جي هڪ آس آهي....
اکيون سڪايل آهن،
انهن کي توسان ملڻ، توکي ڏسڻ ڪونه ڏنو ويو آهي،
خدا ڪري هي سموريون پابنديون ختم ٿي وڃن،
هي منهنجو اکيون تنهنجي من موهڻي مورت ڏسڻ لاء آزاد هجن....
نه ڪا جهل نه پل.....
مون کي تنهنجي ياد جيئڻ نه ٿي ڏئي،
سڄڻ ساري رات سمهڻ نه ٿي ڏئي...
منهنجي سوچن مٿان تون قابض آهين،
مان سوچڻ ۾ آزاد ڪونه آهيان،
تنهنجون سوچون منهنجي دماغ کي وٿي ڏين ته مان سمهان،
پر اهي ته هڪ لمحي لاء به ڪونه ٿيون هيڏي هوڏي ٿين، پوء ننڊ ڪيئن اچي!؟
تنهنجو ملڻ ئي منهنجي من ۾ تنهنجي لاء سڪ کي جهڪو ڪري سگهي ٿو،
سڪ جهڪي ٿيندي ته سوچون ڪجهه وقفو ڏينديون منهنجي دماغ کي...
۽ دماغ ٿورو راحت محسوس ڪندي جسم کي تنهنجي سوچن جي قيد مان آزاد ڪندو ۽ ڪا گهڙي ننڊ اچي ويندي.....
پر توکي ۽ مونکي هن سموري عذاب ۾ وجهندڙ آهن اهي پابنديون جيڪي زماني اسان مٿان لاڳو ڪيون آهن...
سموري عذاب جو سبب آهن اهي ئي پابنديون...
نظام اهڙو هجڻ گهرجي جنهن تحت اسين ملڻ لاء آزاد هجون.....
نه ڪا جهل نه پل.....
هتي انتهائي مختصرطور (جيڪي ذهن ۾ آيا) تي نظر وڌي ويئي آهي، باقي اوهان پڙهندڙن لاء ڇڏيان ٿو ته اوهان پاڻ هر شاعري پڙهي/ٻڌي سوچي ڏسندا ته اوهان کي محسوس ٿيندو ته سموريون شاعريون هن هڪ ئي شعر جون تشريحون آهن ۽ بس.