سهڻي-26
تهان پوء سڄن، واڌايو وصال جون.
انساني حوصلو ڪيترو هجڻ گهرجي؟
اسان جڏهن ڪنهن به اهڙي ڪم جي انتظار ۾ هوندا آهيون
جيڪو ٿورو ضروري،
گهڻو ضروري،
تمام گهڻو ضروري هوندو آهي.........
جڏهن ان جي مڪمل نه ٿيڻ وارا جملا ٻڌندا آهيون، تڏهن چوندا آهيون ته؛
خير آ،
ڪا ڳالهه ناهي،
سڀاڻي نه ٻئي ڏينهن تائين ٿي ويندو.
ڇا سڀني ڪمن جي ٿيڻ يا نه ٿيڻ وقت اهڙيون ئي ڳالهيون ڪندا آهيون اسين؟
نه...
ان ڪم جي اهميت،
ٽائيم اندر يا دير سان ٿيڻ جي نوعيت وغيره مطابق پنهنجي خيالن جو اظهار ڪندا آهيون.
هر ڪم جي پنهنجي پنهنجي اهميت آهي،
ڀلا اهو ته ٻڌايو ته پرينء جي ملڻ، دير سان ملڻ جي ڪهڙي نوعيت آهي؟
پرينء سان ملڻ ۽ ايترو جلدي ملڻ بابت هڪ وائي،
اکڙيون پير ڪري،
وڃجي او وڃجي..................
۾ بحث ڪري آيا آهيون ته؛
شاعر پيرن سان هلڻ واري رفتار مان مطمئن ڪونهي،
پير پرينء تائين ايترو جلدي پهچائي ڪونه سگهندا......
تنهنڪري اکين واري اسپيڊ،
اکين جي ديد واري رفتار،
يعني روشنيء جي رفتار (هڪ لک ڇهاسي هزار ميل في سيڪنڊ) سان پرين ڏانهن پنڌ ڪجي..............
۽ جيڪڏهن پرين نه ملي ته؛
اوهان ڪنهن کي چوندي ٻڌو آهي ته،
خير آ سڀاڻي ملندو،
ٻئي ڏينهن ملندو...........!
ڀلا ڪڏهن ته ملندو............
قيامت ڏينهن ته ملندو........
اهي جملا اوهان کي گهٽ ٻڌڻ ۾ ايندا..........
پر هن پوزيشن ۾ جيڪڏهن ڪو اوهان کي چوي ته
جيڪڏهن پرين قيامت ڏينهن ملي ته مان سمجهندس ته هو جلدي مليو آهي،
مون ته سوچيو هو ته قيامت کان به پوء ملندو..............
ته پوء اچو هي شعر پڙهو ۽ هن شاعر جي سوچ ۽ حوصلي جو داد ڏيو؛
جي قيام مڙن، ته ڪر اوڏا سپرين،
تهان پوء سڄن، واڌايو وصال جون.
شاعر اديب قومن ۾ روح ڦوڪيندڙ ٿيندا آهن،
جتي سڀ حوصلا هارائي ويهي رهندا آهن،
جتي سڀ بندوقون خاموش ٿي هارائي ويهنديون آهن،
جتي سڀ تلوارون مڏيون ٿي هارائي ويهنديون آهن،
جتي فوجن جا جرنيل بي حوصلا ٿي هارائي ويهندا آهن،
جتي سڀ انساني همتون ڪارگر ناهن رهنديون
اتي شاعر اٿي پوندا آهن،
قلم کڻندا آهن،
قلم سان هڪ خاموش فوج کي جنميندا آهن،
(اسرائيل جي وزير دفاع موشي دايان جڏهن هڪ فلسطيني شاعر جو شعر پڙهيو ته رڙ ڪري چيو هئائين؛ مار! هي ته پنج گوريلا لهندو آهي، يعني هڪ شعر پنجن گوريلن جي برابر آهي. پنجن گوريلن جيتري طاقت رکندڙ آهي).
شاعر اهڙن ئي شعرن کي جنميندا آهن جيڪا هڪ خاموش فوج هوندي آهي ۽ انسان، غلام قومن ۾ روح ڦوڪي انهن کي وري زنده ڪندي آهي اها نظر نه ايندڙ فوج.
اها خاموش فوج ماڻهن جي مئل حوصلن کي زندگي ڏيندي آهي،
رڳ رڳ ۾ روح ڦوڪيندي آهي،
نس نس کي جوان ڪندي آهي،
ان لفظن جي فوج جي ڇانوڻي ڪتاب هوندا آهن
جيڪي شاعر ۽ اديب نظم ۽ نثر ۾ ترتيب ڏيندا آهن.
جنهن جو لب لباب اهو هوندو آهي ته؛
ڪا به لڙائي آخري ڪونهي،
اوهان جي جسم جو موت ڪا اهميت ڪونه ٿو رکي،
جذبا جوان رکو،
فتح اوهان جي آهي
ڪا ڳالهه ڪونهي اڄ نه ته سڀاڻي،
ٻئي ڏينهن..........
لطيف سائين اها ڳالهه هيئن ڪندو آهي ته؛
قيامت!!
اها ته ويجهڙ جي ڳالهه آهي
منهنجا حوصلا ته اڃا اڳي تائين جا آهن.
اهو ئي فرق آهي دنيا جي ٻين شاعرن ۾ ۽ هن فقير نما شهنشاه ۾،
دنيا جي ٻئي ڪنهن به شاعر ايڏي وڏي ڳالهه ڪانه ڪئي آهي هن کان اڳ..............پر پوء به ڪونه.