سهڻي-30
پرينء جي پاران مون سين وڏا ئي وڙ ٿيا.
انسان جي سکيا / زندگيء تي ٻه ڳالهيون اثر رکن ٿيون،
پهريون، هيريڊٽي، وراثت، ورثو
ٻيو، انوائرنمينٽ، ماحول، جيڪو ان جي چوڌاري وهي واپري ٿو.
وراثت ۾ ناناڻا، ڏاڏاڻا سڀ اچي وڃن ٿا.
ماحول ۾ ان وقت جو آسپاس هلندڙ رسم و رواج وغيره
ٻار جي سکيا لاء چون ٿا ته پهريان سال وڌيڪ اهم آهن،
ست يا اٺ سالن تائين ٻار جي ذهني رجحانن جو تعين ٿي وڃي ٿو.
هو چوڌاري ٿيندڙ حرڪات سڪنات ڏسي سمجهي وڃي ٿو ۽ اهو ئي گس وٺي ٿو (گهڻوڪري) ڪن حالتن ۾ عمر ٻارنهن کا اٺارنهن سال انتهائي اهم ليکي ويئي آهي.
اڄ جيڪڏهن ڪنهن کي ويگن، بس، گاڏيء ۾ چئجي ٿو ته ٿورو سري ويهو، ته هو وڙهي پوي ٿو.
منهنجو هڪ دوست حسن وساڻ چوندو آهي ته؛
فرض ڪريو هڪ ڇوڪرو ميٽرڪ، انٽر پاس ڪريو ويٺو آهي،
بيروزگار آهي،
گهر ۾ پوڙهو پيء، بيمار امڙ، جوان ڀيڻ ويٺي آهي،
گهر ۾ آيو، پيء چيس، گهڻو ڪمائي آيو آهين جو ماني پيو ٿو گهرين....
ٻاهر ويو ته دوستن چيس اچ ته فلم تي هلون،
هو سينيما تي ويو،
فلم ۾ سلطان راهي هن کي لٺ، هن کي گولي، هن کي باٺو هنيو پئي گهميو...
هي جڏهن ٻاهر آيو ته پاڻ به سلطان راهي بڻجي ويو.
ويهه ڪروڙ جي آباديء واري ملڪ جا ويهه ڪروڙ ئي سلطان راهي.
يورپ اڄ ائين يورپ ڪونه بڻيو آهي ان ۾ ڪتابن، موسيقي، آزاد معاشري جو وڏو عمل دخل آهي.
لطيف سائين فرمائي ٿو ته
مون ناناڻا ۽ ڏاڏاڻا ڪونه کٽيو آهي،
مان جيڪو ڪجهه آهيان پنهنجي سوچ جي ڪري آهيان اها سوچ مون کي پنهنجي پرينء جي عشق جي ڪري آهيان.
پنهنجي نظرئي جي ڪري آهيان.
منهنجي سڃاڻ ڪا ڏاڏاڻي ذات يا ناناڻي ذات ڪونهي،
منهنجو نظريو، منهنجي پارٽي ئي منهنجي سڃاڻ آهي.
منهنجا خيال ئي منهنجي سڃاڻ آهن.
ٽي سو سالن کان پوء مارڪس، لينن، مائو، هوچي منهه، جنرل جياپ چيو ته:
نظريو ئي سڀ ڪجهه آهي