کنڀات-4
سڄڻ ماکيء منڌ، ڪوڙا ٿين نه ڪڏهين.
مون تجربو ڪري ڏٺو آهي، اوهان به تجربو ڪري ڏسو.
مون ايران ۾ مٿي آسمان ڏانهن نهاريو،
دبئيء ۾ مٿي آسمان ڏانهن نهاريو،
ملڪ جي چئن ئي صوبن ۾ رهيو آهيان، جتي ڪٿي مون مٿي آسمان ڏانهن نهاريو،
پوء اها پڪ آهي ته دنيا جي هر ملڪ ۾ وڃي مٿي آسمان ڏانهن نهاربو ته ستارن جي جهر مر ساڳي طرح جي لڳندي.
سندن بيهڪ، ساڳي هوندي،
اسين کڻي ٽيڙو چئون، ڪتي چئون،
انگريز ان کي ڪنهن ٻئي نالي سان سڏين،
رشين ان کي ڪنهن ٽئين نالي سان سڏين،
ته اسپيني زبان ۾ ان جو نالو وري ڪو ٻيو هوندو.....
پر اهي انهن مٿان اهڙي ئي بيهڪ سان اڀرندا آهن جهڙي بيهڪ انهن جي اسان مٿان هوندي آهي.
لطيف سائين هن شعر ۾ هڪ نهايت ئي نئين ڳالهه ڪئي آهي ۽ پنهنجي انداز سان ڪئي آهي ته منهنجو پرين به هن تاري کي ائين ئي ڏسي رهيو هوندو ۽ اهو تارو به، ڇو ته اهو تارو پرينء مٿان چمڪي رهيو آهي.
منهنجو سڄڻ ماکيء کان مٺو آهي جيڪو ڪڏهن به، ڪيتري به ملڻ سان، ڪيترو به گڏ رهڻ سان، ڪيترو به رهاڻ ڪرڻ سان، ڪيترو به ڏسڻ سان ڪڙو نه ٿو ٿي سگهي.
دنيا جي هر شيء ڪجهه دفعا ڏسڻ کان پوء،
دنيا جي هر ڳالهه ڪيترا دفعا ٻڌڻ کان پوء،
دنيا جو هر ذائقو ڪيترا دفعا چکڻ کان پوء،
دنيا جون ڪيتريون شيون سنگهڻ کان پوء،
پنهنجو اصل مزو وڃائي ويهنديون آهن پر پرين ئي دنيا جي واحد شيء آهي جنهن جي ڪا ايڪسپائري ڪونهي.
دنيا جي ڪيترن شاعرن جي شاعري پڙهڻ کان پوء اها ڳالهه واضح ٿئي ٿي ته لطيفي ذائقو صرف اسان جي ذائقي دار ڌرتيء جو ئي پيداواري شان آهي.
هي شعر يونانين جي ڪنهن شاعر جو چيل هجي ها ته هو کيس دنيا جو وڏي ۾ وڏو علم هيئت جو شارح قرار ڏيئي دنيا اڳيان تعارف ڪرائين ها ته ڏسو اڄ کان ساڍا ٽي سو سال اسان جي هڪ همراه پنهنجي علم سان ستارن ۽ زمين جي بيهڪ لاء هي فرمايو هو ۽ اسين سنڌي..............
ڀٽ جا ڀٽائي، ڀٽ تي وسيئي نور..... منهنجون تو پڄايون............