سهڻي-21
ڏاڍو دور درياء ۾، سڪڻ وڏو سور،
من ۾ موج ميهار جي، پهس پريان جو پور،
ٻيلي ٻنهي ڪنڌئين، نت نهاري نور،
منجهان جر ضرور، ڪچي کي ڪوم ٿئي.
منهنجي نظر ۾ لطيف سائين سهڻيء کي سڀني مٿان فاتح قرار ڏنو آهي. پوئين ڪجهه بيتن ۾ اهو بحث ڪري آيا آهيون ته عشق جي تعظيم سهڻيء کي ٻين سڀني کان گهڻي آهي.
مان لطيف سائين سان متفق هوندي سهڻيء کي سڀني کان مٿاهون سمجهان ٿو.
سهڻي سڀني هيروئن کي شڪست ڏيئي اڳتي وڌي آهي، هاڻي هوء ميهار کي عشق ۾ شڪست ڏئي ٿي.
پهريائين مٿئين شعر کي سمجهون ته پوء ٿا اڳتي وڌون.؛
درياء ۾ ميهار ڪونه ٿو گهڙي، تور جو مطلب جيڏو، سرتو، پرين، ساهڙ.
اهو ميهار درياء ۾ ڪونه ٿو گهڙي............
ٻن دلين جو نه ملڻ جو مطلب ٿيو ته عشق جو ماٺو ٿيڻ،
عشق جو ماٺو ٿيڻ،.............. تڙپ جو ماٺو هجڻ،
ماٺو هجڻ، .................خاتمي طرف اڳتي وڌيل قدم ظاهر ڪري ٿو.
اڄ ماٺو،
سڀاڻي وڌيڪ ماٺو،
ٻئي ڏينهن،
ٽئين ڏينهن!؟
تڙپ جو ماٺو هجڻ موت برابر....
اهو موت ميهار ته قبولي ويٺو،
اهو تڙ ۾ نه ٿو گهڙي،
..............پر سهڻيء جو اندر ته موت قبولڻ لاء تيار ناهي،
(جو دم غافل............سو دم ڪافر)
(اهو دم حرام، جنهن ۾ نانء نه نرمل جو).
اهو سهڻيء کي قبول ناهي،
هوء نامنظور چئي درياء ۾ گهڙي ٿي.
اچو ته هتي ٿورو ميهار جي پوزيشن ۽ سهڻيء جي پوزيشن جي ڀيٽ ڪريون....
ميهار هڪ شهزادو،
هاڻي ميهار (مينهن وارو)
اڪيلو، ڪجهه مينهن ۽ ڪجهه وڇين سان درياء جي پرين ڀر.
هن کان ڪو پڇڻ وارو ڪونه ته ڪيڏانهن پيو وڃين....
ڪٿان پيو موٽين!
هتي، هُتي ڇو ويٺو آهين؟
مرد ماڻهو........
اهو خطرو ڪونه ته هن جي گهر جا ڀاتي اٿي پوندا،
هن جي زال.........
هن جي ڀيڻ،
ماء پيء.........ڪونه.
هن کي صرف اٿڻو آهي،
درياء ۾ گهڙڻو آهي،
درياء جي ٻيء ڀر پهچي سهڻيء جي پايل واري پيرن جي هلڻ جي (سڀني سازن کي شڪست ڏيندڙ) آواز جو انتظار ڪرڻو آهي ۽ بس.
............. سهڻيء کي جاڳڻو آهي،
جاڳڻ کان پوء ڪجهه گهڙيون خاموش ٿي سمهڻو آهي،
آواز ڪنائڻو آهي،
جڏهن ڪو به آواز نه اچي، تڏهن اها پڪ سمجهبي ته ڪوبه جاڳيل ڪونهي...
پوء اٿڻو آهي،
وري هڪ ڪاوڙ ڀري نظر ڏم جي مڪروه چهري تي وجهڻي آهي،
پير پير ۾ ڏيئي اڳتي وڌڻو آهي،
سينگار ڪرڻو آهي،
ڪالهه هي ڪپڙا........اڄ به!؟
پر ڪپڙا مٽائيندس ته سمجهي ويندا.
ڪپڙا اهي ئي هجڻ گهرجن.
سرمو ڪٿي آهي ،
مساڳ؟
مسي،
ڪجل،
من جي ميت لاء سنڀالي رکيل ڳچيء جو هار،
ٻانهن جا چوڙا،
بيهه بيهه.....، وار ته ٺاهي وٺان.
سورنهن سينگار......
(ان وقت جا رائج سڀ سينگار)
هيڏانهن هوڏانهن وري هڪ نظر
ٻاهر نڪران!!؟
هڪ نظر وري سڀني تي وجهان....
(پرين وڌيڪ يا سينگار وڌيڪ !؟،
ٿي سگهي ٿو ته هوء سوچيندي هجي ته اها گهڙي به ان وٽ وڌيڪ ڇونه ويهان،
سينگار ۾ ڇو وڃايان؟
پر پرينء ڏانهن اڻ سينگاريل وڃڻ به ته گناه عظيم آهي.
فيصلو نه ڪري سگهڻ،
فيصلو نه ڪري سگهڻ ڪري ٽائيم جي وڃائجڻ جو احساس،
پاڻ تي ڪاوڙ،
ٻاهر ڳِلي ڏانهن وڌي ٿي،
پير پير ۾.........،
آهستگيء سان هڪ وک اڳتي....
هڪ نظر پوئتي.....
ڳلو کولي پوء وڏيون وکون کڻي ٿي.
ان زماني ۾ (هاڻي به) ڪتو رات جي جاڳڻ ۽ پهريدار هجڻ واري فرض سان واڳيل هو/ آهي، هو ڪنهن کي به ايندو ويندو ڏسي ڀونڪندو آهي.
ان ڀونڪڻ کي ڀاڳيا چورن جو موجود هجڻ سمجهي جاڳندا آهن،
کنگهندا کڙڪندا آهن،
خبردار ٿي ويهندا آهن، ڪي وري گهر ۾ ئي پنهنجي مال ڍڳي ڏانهن نهاريندا آهن، پڪ ڪندا آهن ته ڪو اندر ته ڪونه آيو آهي،
ڇو ته هنن کي ڪتي جي ڀونڪڻ تي وڏو اعتماد هوندو آهي، ڳوٺاڻا ته ڪتي مٿان ڪتي جي ڀونڪ ۽ مشڪوڪ ماڻهو (چور) مٿان ڀونڪڻ ۾ به فرق محسوس ڪندا آهن..... پڪ سان سهڻيء کي ڏسي به هي عاشقن جا دشمن (ڪتو عاشقن جي دشمن طور به مشهور آهي) ڀوڪندا هوندا.
ان جو خوف به.
گهر کان ٿورو پرڀرو ٻوڙن ۾ لڪايل دلو کڻي ٿي....
( هتي هڪ ڳالهه دوستن سان شيئر ڪجي ٿي...
ڪهاڻي/ قصي موجب سهڻي دلي تي پار اڪري پرين ڏانهن ويندي هئي، رهاڻ ڪري واپس دلو ٻوڙن ۾ لڪائي وري اچي گهر سمهندي هئي. هڪ ڏينهن هن جي نڻان، يعني ڏم جي ڀيڻ هن کي گهر کان ٻاهر ويندي ڏٺو...........
سهڻيء کي واپس ايندي، گهڙو ٻوڙن ۾ لڪائيندي ڏٺو...........
ٻئي ڏينهن اهو پڪو گهڙو اتان کڻي،
ڪچو گهڙو اتي رکي آئي ته جيئن اهو پاڻيء ۾ ڳري وڃي ۽ سهڻي ٻڏي مري وڃي................
اوهان تصور ڪريو ته سهڻي روزانو ساڳيو دلو کڻندي رهي،
ساڳي شيء روزانو کڻڻ ڪري ان جي ماپ تور، خيال نه ڪندي به ذهن ۾ اچي ويندي آهي...........
هن هڪ ڏينهن پڪي جي جاء تي ڪچو گهڙو کنيو........
هن جو خيال دلي جي ماپ تور ڏانهن ڪونه ويو..............
ان سموري ڳالهه جو مطلب ته هن جي خيالن جو سلسلو جيڪو پرينء سان ڳنڍيل هو ان جي ڌارا ڇڄڻ واري ڪونه هئي،
اها ڌارا ڇڄي ته خيال ڪنهن ٻئي طرف وڃي............. !؟
دنيا جي سمورين سوچن کان پرينء جي سوچ طاقتور هوندي آهي..........
هجڻ به گهرجي..............
پرينء جي رتبي تي پهچندو ئي اهو آهي جنهن سان پريت جي ڌارا ڇڄڻ واري نه هجي.............
(هتي هڪ ٻي ڳالهه به ذهن ۾ اچي ٿي،
فرض ڪريو ته سهڻيء کي شڪ پيو، آخر هوء به ته ڪنڀارڻ هئي،
هن جي هٿن به ته پڪا ۽ ڪچا ٻيئي کنيا هوندا، ننڍي هوندي کان
تجربو وڏو استاد هوندو آهي.
هن جا هٿ تُريل هوندا (يعني شيون هٿ ۾ وزن ٿيل هونديون)
هن کي شڪ پيو، هن دلي کي ڪچو سمجهو........
پوء به اڳتي وڌي، پوئتي پير ڪونه ڪيائين،
وقفو نه وڌائين،
هڪ وک به پرينء ڏانهن..........
ته پوء هن سٽيوئيشن ۾ به ته سهڻي بازي کٽيل آهي نه!)
ته پوء اوهان لطيف سائين کي سلام ڪونه ڪندا جو هن جيڪا منظرڪشي ڪئي آهي اها ڪيتري نه حقيقت تي ٻڌل آهي.
اچو هاڻي شعر تي،
تنهنجو جيڏو سرتو، تنهنجي تُور جيترو ته ڪونه ٿو گهڙي،
تنهنجو من وري ميهار سان واڳيل هجڻ ڪري درياء جا دور ڏسي به پوئتي ڪونه ٿو موٽي،
درياء ترڻ ۾ وڏا خطرا آهن، ڏاڍو ڏکيو آهي......
............۽ پرين جو سور سهڻ!!؟؟،
وڇوڙو پرينء جو!!؟
سهڻي ٻنهي کي توري ٿي.
پرينء کان وڇوڙي وارو سور درياء جي دڙڪن کان ڳرو ٿي وڃي ٿو،
تارازيء جو اهو پڙ زمين تي آهي، ٻيو پڙ مٿي،
سڀ دڙڪا، سڀ خطرا ڪجهه به نه آهن
پرينء جي وڇوڙي جو لمحو به ڳرو آهي.
۽ ميهار!؟
نه ٿو اچي سگهي.....
اوهان ڪنهن کي فاتح قرار ڏيندا؟
ميهار جي پوزيشن ۽ سهڻيء جي پوزيشن.......!
ڏينهن رات جو فرق!؟
ميهار ويهي رهي ٿو،
هڪ ڏينهن جي وقفي تي راضي ٿي وڃي ٿو.......
سهڻي.......!!؟
ته پوء عشق جي رِنگ ۾ سهڻيء ۽ ميهار جي ٻانهن ۾ هٿ وجهي، ميهار جي ٻانهن کي اتي ئي پڪڙي بيٺل، سهڻيء جي ٻانهن کي مٿي کڻي کيس فاتح قرار ڏيندڙ هن امپائر جي سوچ!؟
عشق جو هي امپائر اوهان کي دنيا جي سڀني امپائرن کان مٿي ڪونه ٿو لڳي!؟