سهڻي-9
جنهن کي نه اڄ تائين ڪا زبان بيان ڪري سگهي آهي،
نه ڪو مصور،
نه ڪو شاعر،
نه ڪو رقص جو انداز،
نه ڪو موسيقيء جو ساز،
نه ڪو موسيقار،.....
ڀلا جيڪڏهن ائين چئجي ته
سموري دنيا ۾ ڳالهايون ويندڙ سموريون زبانون ملي محبوب کي ڪا صورت ڏيئي سگهن ٿيون!؟
ان جي تعريف ڪري سگهن ٿيون؟
مان ته جيڪر هڪ جنم ۾ مصور هجان،
هڪ جنم ۾ شاعر هجان،
هڪ جنم موسيقار،
هڪ جنم ناول نگار،
هڪ جنم ڀڳت،
هڪ جنم ڳائڻو،
پوء سمورن جنمن جي تجربن، لکتن، فنون کي وري هڪ شيڪر مشين ۾ وجهي ان مان ڪا نئين ٻولي ايجاد ڪيان ته به پرينء جي تعريف ڪونه ڪري سگهان.
هي سموريون ڪهڪشائون ملي هڪ ٿين،
هي ڪائناتون هڪ زبان ٿي ڳالهائين ته ڪو اکر اڄهندو انهن کان!؟،
سموريون زبانون هڪ زبان ٿي ڳالهائين،
سڀ دليون هڪ وقت ڌڙڪي ڪو ردم جوڙين،
سڀ ڊڪشنريون ملي هڪ ٿي وڃن، سڀ لفظ کڻي اچن.................
پر، پرين اڳيان ته هيء ڪائنات به گونگي آهي.......
هيء هڪ ڪهڪشان ڇا، سڀ ڪهڪشائون ئي ته پرين اڳيان گونگيون آهن.....
ائين آهي يا ڪونه!؟
جيڪڏهن ائين ئي آهي ته پوء
اهڙي انسان جو ملڻ،
ان جي ملڻ جي اميد،
ان جي ملڻ جو واعدو،
ان سان لاڳاپيل شيون،
ان سان لاڳاپيل يادون،
ڪيتريون حسين هونديون.
ته پوء هي شعر پڙهو؛
لهر مڙوئي لعل، وهڻ کٿوريا وترو
اوٻارا عنبير جا، جر مان اچن جال،
ڪنن گهڙي ڪالهه، سڪ پريان جي سهڻي.
اوهان درياء ڪناري بيٺا آهيو،
پاڻيء جو وهڪرو جاري آهي،
پاڻي وهندي مٿاڇري تي ليول ۾ نه هوندو آهي پر هوا ۽ وهڻ جي رفتار ڪري ان جي مٿاڇري تي لهرون اڀرنديون آهي جن کي وري سج جا ڪرڻا ائين جرڪائيندا آهن جو اهي واقعي به هيرا لعل جواهر لڳندا آهن.
پر سهڻيء وارو وهندڙ پاڻي ته پرينء سان لاڳاپيل آهي.....
تنهنڪري هڪ هڪ لهر لعل آهي،
ان جو وهڻ کٿوري خوشبوء کان وڌيڪ آهي،
درياء وهندي جر مان به اوٻارا ايندا آهن، اهي ته وري عنبير جا آهن.
ان سموري سڪ جي ڪري ئي ائين ٿيو آهي جو سهڻي ڪنن ۾ گهڙي هئي.
جي ٻڏان ته ٻن، اولجان ان پار ڏي،
ڪنڌيء اڀا سپرين مان ٻرٻر ڪن،
ميائي سين تن، جيڪر اٿي نڪران.
اهو بحث به وقت بوقت ڪري آيا آهيون ته عشق پنهنجي وجود ۾ انتها جو نالو آهي،
پرينء سان پيار جي انتها،
هي صاحب وري پرين سان عشق جي بيان ۾ به انتها جو قائل آهي.
سهڻي چوي ٿي ته پرينء جي پياس ۾ ان ڏانهن ويندي درياء ۾ ٻڏي وڃان ته ٻَن پوان، خير آهي....پر ٻڏڻ کانپوء...
(پاڻيء جي خصوصيت آهي ته هو پنهنجي اندر ڪجهه نه رکندو آهي، ان کي ٻاهر مٿاڇري تي آڻي ڇڏيندو آهي. پوء لهرون ان کي لپيٽون هڻي هڻي ڪنڌيء تي آڻينديون آهن)
پوء آخر به ته پرين وٽ پهچنديس ۽ پوء (جيڪڏهن) پڪ آهي ته پرين نالو کڻي،
سهڻي/ منهنجي سهڻي!
چئي پڪاريندو ۽ مان جيئري ٿي پونديس، نڪري پونديس.