کنڀات-3
ڪاري رات رت ڦڙا، جان جان نيڻ نه رونِ
موٽڻ جنين ميهڻو، پڙ تي سيئي پون،
جن مسافر سپرين، سي مر رويو رونِ.
استاد ان کي چئبو آهي جيڪو ڳالهه کي ان طرح سمجهائي جو اها
پهريون ته سٺي نموني، جلدي سمجهه ۾ اچي،
ٻيو ته اها سمجهيل ڳالهه وري زندگي ڀرڪونه وسري.
هي شاعر به ڳالهه اهڙي نموني سمجهائڻ جو ماهر آهي. نقشا ڪڍي سمجهائڻ هن جو ئي وڙ آهي.
عشق ڇا کي چئجي؟
عاشقن جا ڏينهن راتيون ڪيئن گذرندا آهن؟
سيڻ، پيارا سڌون ڪرڻ سان ملندا آهن،
گهر ويٺي ملندا آهن يا ان لاء ڪجهه ڪرڻو پوندو آهي؟
چوي ٿو ته سيڻ سڌ ڪرڻ، رڳو خواهش ڪرڻ سان ڪونه ملندا آهن.
..........۽ نينهن ڪا اهڙي تهڙي شيء ناهي، ڪو نياپو ناهي جو ڏيڻو آهي،
ٻن روحن جو ميلاپ آهي،
ٻن جسمن جو ميلاپ آهي،
جيڪا سڪ ختم نه ٿئي اهو سڪ سندو ناتو آهي.
موٽڻ جنين مهڻو، پڙ تي سيئي پون....
هيء سٽ وڏي معنى واري آهي ۽ اوهان اسان جو توجهه طلبي ٿي.
پرينء سان نينهن جون ڳالهيون ڪندي ڪندي پڙ تي پوڻ، موٽڻ کي مهڻو سمجهڻ جي ڳالهه گهٽ سمجهه ۾ ايندڙ آهي.
پرينء سان نينهن جون ڳالهيون وري پڙ تي پوڻ، جنگ جي ميدان مان موٽڻ کي مهڻو سمجهڻ، اتي ئي دشمن کي ماري ماري مري پوڻ......!؟
وري چوٿين ۽ آخري سٽ ۾ پرينء جون ڳالهيون....
ته جن جا پرين مسافر هوندا، سفر ۾ هوندا، اهي ته سڪي سڪي روئيندا هوندا ۽ انهن جو روئڻ جسٽيفائيڊ آهي.
سو ڳالهه پيا ڪريون، پڙ تي پوڻ جي.
لطيف سائين جي دور تي نظر جي عنوان تحت پنهنجي هن هرڻيء جهڙي نماڻي سنڌ جي صورتحال تي نظر وجهي آيا آهيون.
اهو به ڄاڻو ٿا ته اورنگزيب جو قهاري دور، جنهن ۾ ميوزڪ ۽ شاعري، ٻنهي تي ڳالهائڻ، ٻڌڻ، ڳائڻ.............سنڌڙي تنهنجو نانء کنيو ڄڻ ڪاريهر تي پير پيو مصداق هو.
صوفي انهن مٿئين وصفن کان سواء ڪجهه ڪونهي.
ميوزڪ ۽ شاعري نه هجي ته صوفيء کي پنهنجو وجود به نظر ڪونه ايندو.
ٻي ڳالهه ته اٺاويهن سالن جي عمر ۾ هن سائين، هن حساس انسان، هن فلاسافر جڏهن شاه عنايت جي شهيد جي خبر ٻڌي هوندي ته هي خاموش ويٺو هوندو؟
ڪڏهن به ڪونه، تڏهن ته شاعريء ۾ جتي ڪٿي ملڪ تان قربان ٿيڻ،
ملڪي آزاديء لاء ويڙه ڪرڻ،
لاء همٿائيندو رهي ٿو.....
هن جو ذڪر وري ڪنهن ٻئي سر (لاڳاپيل) ۾ تفصيلي ذڪر ڪنداسين. هتي صرف اوهان جو ڌيان ڇڪرائڻو آهي ته ڪيئن هڪ شعر ۾ پرينء سان گڏ وطن لاء ويڙه جي ڳالهه ڪندڙ آهي هي اسان جو سائين.