سهڻي-22
ويهان ته ويرم ٿئي، نينهن ۾ پوي نهار،
وڃان ته واڪو ٿئي، پاڙي پوي پچار،
هت ٿي وعده وار، هت سوٽون ڏينم سرتيون.
ڇا ته انساني نفسيات جي پيچيدگين جي ماسٽري آهي هن ماڻهوء جي!
ٽي چار سو سالن کان پوء ٿيون اهڙيون شاعريون ٿين، واه واه ماڻين.
ايڪ طرف اس ڪا گهر ايڪ طرف مئڪده
مين ڪهان جائون هوتا نهين فيصلا،
هڪ طرف پابنديون، هڪ طرف پرين،
هڪ طرف هڪ دنيا، ٻئي طرف ٻي دنيا.
اڪيلي پرينء جي دنيا، مقابلو سموري دنيا.
ٻه ئي پاسا ڳورا، حيران آهي سهڻي،
(هڪ اعتراف اوهان سان ڪريان ته سهڻيء لاء ٻيو ڪهڙو خوبصورت لفظ لکجي، سهڻيء کي سهڻي کان وڌيڪ ڪهڙي نالي سان سڏجي.....مان نه ٿو لکي سگهان اوهان جي اندر ۾ هن عورت لاء ڪو ٻيو لفظ اچي ٿو ته ان سان کيس پڪاريو)
جيڪڏهن ويهي رهان (پرينء ڏانهن نه وڃان) ته نيهن ۾ نهار پوي ٿي.
هي جملو غور لائق آهي.
اوهان آفيس ڏانهن وڃڻ لاء اٿيا آهيو، تيار ٿيا آهيو،
اوهان بيمار آهيو، طبيعت ۾ مزو ڪونهي،
ويهي رهو ٿا ته دير ٿي ويندي آفيس پهچندي، اوهان جي اندر ۾ هڪ نهار ٿئي ٿي،
اوهان کي لڳي ٿو ته اوهان کي ڪو سمجهائي رهيو آهي، ائين ته دير ٿي ويندي، اوهان کي ڪنهن آفيسر/باس جي نهار (ڪاوڙ واري) اوهان کي محسوس ٿئي ٿي، سامهون اچي ٿي.
خواه مخواه دير (ليٽ) مارڪ ٿيندي حاضري رجسٽر تي،
اوهان کي ڪوبه ڪونه ٿو اهو چوي پر اندر ۾ هڪ آواز جيان محسوس ٿئي ٿو.
سهڻي چوي ٿي ته ويهان ٿي ته نينهن جي نهار ٿئي ٿي،
سهڻي دير ٿي ويندي توکي،
اهي ٻه گهڙيون به پرين وٽ وڃي ويهه،
هتي ڇا پيئي ڪرين،
نينهن جي نهار سڀ کان ڏکي آهي،
ٻيو پاسو اهو ته جيڪڏهن وڃان ٿي ته واڪو ٿئي ٿو،
وڏو آواز ٿئي ٿو...منهنجي پرين ڏانهن وڃڻ جو....گهر گهر پهچي ٿي اها ڳالهه.
هوڏانهن وعده جو وار آهي، ڏينهن آهي، اهو ضرور عزت ڀريو ڪرڻو آهي،
ان کي عزت ڏيڻي آهي.
ٻئي طرف وري سرتين جا مهڻا....