مومل -4
چوٽا تيل چنبيليا ها ها هو هميش،
پسيو سونهن سيد چئي، نينهن اچن نيش،
لالڻ جي لبيس، آتڻ اکر نه اڄهي.
گلاب جي گلن جهڙا سندن تن تي ويس ڍڪيل آهن،
وار، عورت جا وار سونهن جو نرالو انداز آهن، سونهن جي هڪ الڳ دنيا. هونئن ته عورت جي هڪ هڪ انگ جي الڳ دنيا آهي، سونهن جو مجسمو آهي،
حسن جو حيران ڪندڙ جهان آهي سندس هر عضوو.
اکيون!؟
وات!؟
زبان..........
ڇا لکجي...
سو مومل ۽ انهن ڪنئارين ڇوڪرين جا چوٽا تيل سان هميشهه ڳتل آهن.
هي سيد، اوهان کي ٻڌائي ٿو ته هنن جي سونهن ڏسي نينهن کي نيش ٿا اچن.
هتي بيهو...
نينهن ۽ نيش ڇا هوندا آهن؟
هر انسان جي اندر سونهن لاء تڙپ موجود هوندي آهي.
سونهن هر ساهواري جي ڪمزوري آهي
الله جميل و يحب الجمال
هن ڪائنات جو جوڙيندڙ پاڻ به سهڻو آهي، سونهن وارو آهي (جنهن ههڙي سهڻي ڪائنات جوڙي آهي اهو به ته حسن وارو هوندو) ۽ سونهن کي پسند ڪندڙ آهي.
انسان جي اندر ۾ به سونهن لاء تڙپ موجود رهي ٿي،
پوء جڏهن ڪنهن اهڙي سهڻي کي ڏسي ٿو/ ٿي ته اها تڙپ ڪر ڀڃي جاڳي پوي ٿي. صرف هڪ لاء ته هن وٽ عشق جيتري تڙپ رهي ٿي ته ڇا هو ٻئي ڪنهن سهڻي انسان کي ڏسي ان کي پسند ڪونه ٿو ڪري؟
ها! ان کي به پسند ڪري ٿو/ٿي، هن جي اندر ۾ نيش لڳن ٿا جڏهن به ڪا سونهن جي راڻي/ راڻو ڏسي ٿو/ٿي.
پر آخر لطيف سائين جهڙو سونهن جو شارح به چوي ٿو ته، سڄڻ جي سونهن ڏسي هڪ اکر نه ٿو اڄهي مونکان....جتي لطيف جهڙو بليغ ۽ فصيح هٿيار اڇلي، اتي اسان جهڙو ڇا لکندو...پڙهندو!؟ حسن لفظن ۾ بيان ڪري سگهجندڙ آهي ئي ڪونه..... ته پوء ڇا لکون ڇا پڙهون!؟
جهڙا پانن پن، تهڙيون سالون مٿن سائيون،
عطر عنبير سان تازا ڪيائون تن،
مڙهيا گهڻو مشڪ سين، چوٽا ساڻ چندن،
سونهن رپي سون سين، سندا ڪامڻ ڪن،
ڪيائون لال لطيف چئي، وڏا ويس ورن،
منجهه مرڪيس من، سوڍي سين سڱ ٿيو.
جهڙا پانن جا ساوا پن آهن، اهڙيون سايون مٿن شالون آهن، انهن پنهنجي تن کي عطر ۽ عنبير سان تازو ڪري ڇڏيو آهي. ( تن تازو جو مطلب ڇا آهي؟ تن تازو به ڪو مذهبي ڪم آهي؟ تازو تن اصل ۾ هڪ ڪوٺ آهي ڪنهن ٻئي جسماني ميلاپ جي/ ميلاپ لاء) سندن چوٽا چندن سان مشڪ سان مڙهيل آهن. سندن چانديء ۽ سون جهڙو (اوهان ڪڏهن غور ڪيو آهي ته عورت جو رنگ هوبهو سون جهڙو هوندو آهي، تجربي طور سون جو هار پاتل عورت ڏسو، هار نظر ڪونه ايندو، هار ۾ مڙهيل ٻڙا اهو مسئلو حل ڪندا ته سون ڪهڙو آهي ۽ جسم ڪهڙو) جسم سان هو جادو ٿيون ڪن. هي لطيف اوهان کي ٻڌائي ٿو ته ورن لاء، ( ڪنواريون ۽ ور!؟) پيارن لاء، عاشقن لاء اهي وڏا ويس پيون ڪن. جڏهن سوڍي سان سڱ ٿيو اٿس تڏهن سندس من مرڪي پيو.
جنهن تڙ ڌوڙون ڌوُن،چوٽا چندن چڪ ڪيو،
اچن ڀونر ڀنڀوليا، پاڻيء تنهن پون،
راول رتو رون، ڪو وه لڳو واسئين.
* * * * *
جت رانيائين راڻن کي، چندن چڪ ڪري،
هاڻي انهن ڀيڻين، وره وراڪا ڏي،
سوڍو سڃ ڪري، مومل ماري هليو.
* * * * *
روء راڻي جي ناه ڪو، سوڍو سوائي،
لڊاڻيا لطيف چئي، لالي تنهن لائي،
ڪانهي ٻي وائي، ٿيو مڙوئي مينڌرو.
* * * * *
روء راڻي جي ناه ڪو، سوڍو سڀن سونهن،
لاٿائين لطيف چئي، مٿان دلين دونهن،
ڪانهي ٻي ورونهن، ٿيو مڙوئي مينڌرو.
مٿي ڏنل سڀ ئي شعرن ۾ عورتاڻي حسن، سندن انگ انگ جي سونهن بيان ڪيل آهي جيڪي ڪنهن به طور تي ظاهري معنى کانسواء ڪجهه ٿي نٿا سگهن.