سهڻي-36
اکين منجهه اڪنڍ، ميائي ميهار ڏي.
ڪاگا سب تن کائيو،
سو چن چن کائيو ماس،
دو نينا مت کائيو،
انهي پيا ملن ڪي آس.
* * * * *
مر ڪي ڀي ميري آنکين کلي رهين،
عادت جو پڙي ٿي انتظار ڪي،
مانا ڪي تغافل نه ڪروگي ليڪن،
خاڪ هوجائين گي تم ڪو خبر هوني تڪ.
سنڌيء ۾ چوندا آهن ته مڙسن هٿان مرڻ ۾ ڪو مهڻو ڪونهي، ڪنهن گيدي هٿان مرڻ مهڻ آب ڪندڙ هوندو آهي.
ليطف سائين فرمائي ٿو ته سهڻي جيئري به بهادر عورت هئي ته مئي به ڪنهن گيديء هٿان ڪونه، ڪنهن ڍنڍ، ڪنهن ڍوريء ۾ ڪونه مئي پر شينهن درياء ۾ گهڙي ۽ پنهنجي ساه کي شينهن درياء هٿان ئي پاڻ کان جدا ڪيائين.
پر سندس اکين ۾ اڪير، اڪنڍ، سڪ مرڻ کان پوء به ميهار لاء رهيس.
پرينء لاء،
ڪنهن نيڪ مقصد لاء،
پنهنجي قوم لاء،
پنهنجي ڌرتيء لاء مرڻ موت ڪونهي،
اها ته هڪ اهڙي حياتي آهي جنهن جي ڪا پڄاڻي ڪونهي.